Verhalen

Een dierentuinleven

(voor Vladimir Majakovski)

In het kille Rusland, waar de wodka krachtig vloeit, waar de dichters koningen zijn, lopen jongemannen met opgeheven hoofd tijdens armoede en onderdrukking. Een dapper volk met grote idealen, maar altijd op zoek naar moedertroost.

Het vechtersbloed van de baby-dichter vocht tegen een wiegedood van speeltjes krijgen. Hij moest het iemand kwalijk nemen en zijn bloedende knuistjes richtten zich omhoog, naar de geboortesterren. Hij hoefde niet altijd te luisteren naar de stemmen in zijn hoofd, hij kon ze ook alleenlaten, maar hij bleef die gevangen olifant in een muizehol.

In de realiteit gaf men hem geen ruimte, zodra hij eigenheid tentoonspreidde, werd dat bruutweg getorpedeerd. Hij ontvluchtte zijn verwoesting en hij verdween in de kelder, achtervolgd door sadistische moordenaars. Onderin de kelder hing een bord met pasfoto's van eerdere slachtoffers, hij zou de volgende zijn, al verdrong hij zijn kelderangst met de daar op een plank staande flessenfamilie alcohol.

Hij moest vroeg of laat weer naar de zware doem van oorlog en mensenhaat en vervreemding. Oorlog is niet weg te zappen naar een martelwerktuigenmuseum, evenmin naar sprookjesland. Verbitterd keek hij om zich heen en hij weerspiegelde de alomtegenwoordige gebrokenheid.

Maar in zijn bevlogen hang naar eenheid verloor hij slag op slag. Hij moest capituleren. Vluchtend naar de zolder, waar hij nog het beste vrij kon zijn, waar hij sliep en waar hij zijn gedichten maakte. Daar droomde hij van Lilja, al was zij nog zo krenkend, ze gaf zijn bange hart een reden om te vluchten.

Maar overal vond hij de dreigende angst om vermoord te worden, al was zo'n daad niet echt meer nodig, vond hij, want wat is een mens zonder liefde? Een Russische roulette zonder uitkomst!