Voordracht
(voor Marcel Möring)
De dampende zaal zat barstensvol heimelijke aanbidsters, die geoorloofd vreemdgaan, terwijl hun mannen of thuis met sloten bier naar een oorlogsfilm kijken of naast hun bevallige lichamen (die geil om zichzelf heen roteren, aarzelend) zitten om de boel te temmen en soms wat oogluikend toelaten, wanneer een grap van de schrijver volkomen hilariteit bewerkstelligt, dan lukt het zelfs de grofste hond te meesmuilen.
De verregende pennenheld kwam te laat, omdat hij zijn auto maar moeizaam kwijt kon, hij vond tenslotte een druilerig achterafsteegje met de angst of hij zijn auto (maar Marcel toch!) wel weer zou vinden in deze crimineel beruchte stad en die angst lag dan ook voortdurend op zijn gespannen, teruggetrokken lippen. Zijn brilleglazen knapten bijna bij de wegsleepvisioenen, maar dat werd verhinderd door de bolle, al te dolle boezems van een wulps aan haar sigaret zuigende deerne (zoiets als ingedeukte vissewangen), die een nogal doorzichtig groot verlangen had. Daar zat hij dan (staan doen schrijvers nu eenmaal zelden), keurig in het zwarte o zo alternatieve pak, een beetje los, maar grotendeels gestileerd, om niet te zeggen verstramd, overbewust van zijn heilige taal, soms, heel soms nog liederlijk en achteloos met een, dat wel, al te rechte sigaret. Zijn ogen werden pikzwart toen er in de verhitte arena een laatste applaus viel en hij, de succesvolle komiek, na nog wat strontvervelende, belachelijke stroopwafels (op een warm kopje braafheidsvocht te leggen, god nog aan toe!), alleen nog maar kon denken, hoe vind ik in dit duistere hol mijn koplampen terug, nee, niet die twee plakkerige magneten!
Eerst ben je een Griekse God, maar prompt word je verbrijzeld als een oneerbiedig afgodsbeeld.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Voordracht
236
Geef je reactie op deze inzending: