Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Heks van de heuvelrug

Een pop, voorstellend een heks op een bezemsteel gekleed in het zwart met lange kromme neus en wapperende zwarte haren, hangt in m’n werkkamer. Het is een souvenir uit het veen in mijn geboortestreek, waar m’n grootouders ‘de witte wieven’ zagen zweven boven drassig veenland. Niemand waagde zich in het veen of je moest een goede reden hebben, zoals voortvluchtigen; het was er niet pluis. Maar deze heks heeft een andere betekenis gekregen, herinnert mij aan een heks die ik heb gekend begin jaren zestig.

Ik had niet gedacht er ooit een te ontmoeten, en nog wel ver weg van het veen, namelijk op de zandgrond van de Utrechtse heuvelrug. Ze was in het zwart gekleed, klein van stuk en naar menselijke maatstaven van middelbare leeftijd en onaantrekkelijk. Ze was eigenares-directrice van een particulier rusthuis ‘Avondrust’ voor ouderen; een wit gekalkt gebouw in het bos. In die tijd kon iedereen een rusthuis opzetten voor ouden van dagen zoals de slachtoffers van het particulier initiatief toen genoemd werden. Haar man was blind geboren die zag niet hoe zijn vrouw eruit zag, zodat ze toch kinderen kregen, dat was niet gelukt als hij haar had gezien; een voorbeeld hoe ze kleine menselijke problemen rigoureus oploste, maar ze was dan ook een heks.

Ik studeerde in Utrecht. Mijn verloofde kwam net als ik uit het Noorden van het land; zij ging in het huis werken om bij mij in de buurt te zijn. Ze was intern en werkte er nog maar kort toen ik door haar bazin werd uitgenodigd om een nachtje te logeren.
Ze bood me met haar lange magere hand een schoteltje aan met een paar kersen, ik pakte het schoteltje, maar werd gecorrigeerd: de bedoeling was één kers; als ik één kers had gepakt had ze waarschijnlijk gezegd 'ik ben je bijzettafel niet'. En zo organiseerde ze mijn blunders.
Slapen kon ik in een oude caravan op het terrein, alleen uiteraard. Het doel van mijn bezoek begreep ik later, ze kon mij niet afbranden tot mijn enkels als ze me nooit ontmoet had; het was een hekswaardige val.

Een week later kwam mijn verloofde langs om onze relatie, wandelend op de Croeselaan, te verbreken, ze zag de relatie niet meer zitten; ons gesprek werd onderbroken door een straaljager van de Amerikaanse luchtmachtbasis in Soesterberg hier niet ver vandaan; ze keek omhoog en volgde het toestel met haar ogen tot hij uit beeld verdween, gedrag dat niet veel later betekenis kreeg.

De heks had blijkbaar haar ogen geopend, ze zag plotseling na twee jaar in dat we niet bij elkaar pasten, terwijl ze speciaal voor mij was overgekomen uit het Noorden. De reden was duidelijk toen ze kort daarna ook de relatie met haar eigen familie in het Noorden verbrak. De heks isoleerde haar in het bos.

Ze woonde en sliep in een klein bediendenkamertje, buiten de invloedssfeer van naasten, ongeveer zoals in sprookjes met heksen en boze stiefmoeders. De heks had haar slavin. Het bespaarde haar een fulltime werkkracht in de 24 uur economie van het tehuis, dat had ze geweldig georganiseerd.

De heks werd zelf verrast; toen haar slavin, juist ingewerkt, een Amerikaans militair van de nabijgelegen vliegbasis ontmoette en met hem vertrekt naar Amerika. Dat heeft de heks niet voorzien en dat moet een goede heks toch kunnen. Mijn ex heb ik nooit teruggezien. Ik weet dat ze in de VS woont, vijf kinderen heeft, gescheiden en hertrouwd is.

Ik heb de heks dat jaar een kerstkaart gestuurd met de tekst:
‘Uw manipulatie van mij en mijn verloofde was bij nader inzien het beste wat mij kon overkomen. U bewees mij een dienst. U zelf zit nu met lege handen en dat verbaast mij want een beetje heks ziet zoiets aankomen en zal het voorkomen, U had zeker een heksengriepje’.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 8 september 2009


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

2.3 met 9 stemmen 296



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)