Verhalen

Duif

Roger heeft een duif gered.

De duif lag voor de kerkdeur in Villeréal. Uit het nest gevallen.
Een neef had hem opgeraapt en naar zijn oom, onze buurman, gebracht.
Roger was net aan zijn tweede heup geopereerd.
Hij had alle tijd.

Ik klim de lange trap op naar de woonetage van Roger en Rolande.
De rode wijnjerrycans met afgesneden bovenkant staan als soldaten op elke tree aan weerszijden.
Te wachten op de geraniums die er in worden gezet.

Roger doet open.
Er zit een duif op zijn schouder. 'Entrée', zegt hij en na de kus op elke wang volg ik hem naar de keuken.
De altijd glimmende vloer is bezaaid met duivenpoep.
Rolande lacht terwijl ze haar schouders een beetje ophaalt.
Op de keukenkastjes staat een kartonnen doos.
Daar slaapt de duif.

Bij elk volgend apéritif of repas is de duif aanwezig.
Hij slaapt 's avonds als Roger TV kijkt op schoot, ingerold in de trui die hij draagt.
Hij vliegt in en uit door het geopende keukenraam steeds wijdere cirkels.

Aan het eind van het voorjaar wordt hij verliefd op één van de tortelduifjes die in de hoge thuja's wonen.
Hij doet alles om haar naar binnen te lokken.
Ze trapt er niet in.
Hun rendéz-vous vinden plaats op de TV-antenne op ons dak.
Meer zit er niet in.
Hij verdeelt zijn tijd tussen haar en Roger.

Nog één week zijn Rolande en Roger met vakantie. Aan het kuren in de Pyreneeën.
Hun kinderen verzorgen duif zolang. Tegelijk met de zee van geraniums die langs de trap en op de balkons in bloei staan.
Roger heeft een speciaal iets om ze zo te laten bloeien. Hij doet er geheimzinnig over.
Ik denk duivenmelk.