Over vaders en …
Tijdens de vakantie las ik het prachtige verhalenboek van de voetbaljournalist Hugo Borst 'Over vaders en zonen'. Het meest benieuwd was ik naar het verhaal ’De jongenskamer van Van Basten’, maar er staan veel mooiere vertellingen in dit boek. Aangrijpende verhalen over voetballers die openhartig vertellen over hun zonen, hun liefde voor hen, soms het haast onbeschrijflijke leed ook.
Toen mijn vrouw in 2007 in verwachting was voelde ik al snel dat het een jongen zou gaan worden. Ik kom uit een gezin met alleen maar jongens. Mijn iets jongere broer, die eerder vader werd dan ik, kreeg tot dusverre twee zonen. Chinese voorspeltechnieken waarin ik mij verdiepte, gaven het ook ondubbelzinnig aan: er trappelde een jongetje in Sita’s buik. Ik ging op zoek naar internettesten. Vul in: maand en jaar van vermoedelijke conceptie. Zandlopertje. Vervolgens steevast: M.
Mijn aan zekerheid grenzende vermoeden (mijn vrouw was ietsje sceptischer overigens) werd bevestigd tijdens de twintig-weken-echo. We hadden besloten niet te willen weten wat het zou worden. Maar na afloop kon mijn vrouw, nog nieuwsgieriger van aard dan ikzelf, het niet nalaten te vragen of de verloskundige wel had kunnen zien wat het werd. Ze was zeer stellig: “Jazeker” zei ze. En laat ik net op internet gelezen te hebben dat ze bij een twintig-weken-echo alleen zo zeker kunnen zijn als het een jongetje zal worden….
En ik wilde ook het liefst een jongetje. Het Oude Testament wemelt er immers van; een en al eerstgeboren zonen wat de klok slaat. Ondertussen fantaseerde ik ongebreideld over een voetbal- dan wel schaakcarrière van mijn toekomstige zoon. Ik hoopte stiekem op een bevalling na de uitgerekende datum en dan in het nieuwe jaar, want dat zou gunstig zijn qua indeling. Zowel voetballertjes als schakertjes worden op basis van geboortejaar samen gezet.
En voor het onwaarschijnlijke geval dat hij zowel het voetbal- als het schaaktalent van mijn vrouw zou blijken te hebben in plaats van dat van mij, overdacht ik een loopbaan in de theologie voor hem. School er geen groot sportman in de kleine spruit, dan moest het maar een godsman worden. Ze zijn zeldzaam, maar je weet maar nooit. Onze jongensnaam werd Sam, van Samuël. Bij het verzinnen van een meisjesnaam lette ik niet eens zo op. Pro forma opperde ik wat ideetjes.
Het liep anders. De lezer van wie het oog al op de bijgeplaatste foto was gevallen, raadde het al. Mijn dochter Mijke werd een ruime tijd voor de uitgerekende datum, en dus ook ruim vóór het nieuwe jaar, op 14 december 2007 geboren. Toen de verloskundige mij feliciteerde met mijn dochter, dacht ik een paar tellen lang in de verkeerde verloskamer te zitten. Verdwaasd nam ik haar hand aan. Waar was Sam gebleven? Voor de vorm zette ik een kusje op het kleine mensje dat mij werd aangereikt.
De grenzeloze eigenwijsheid waarmee ze tóch een meisje was, was een voorbode van hoe Mijke zich intussen ontwikkelt. Het eerste drie-woorden-zinnetje dat ik onlangs mocht optekenen, luidde een hoofdschuddend ‘Nee…. máma doen.”
Drink ik een biertje dan zegt ze met een grote grijns ‘toffie’ tegen me, drink ik koffie dan is het voor haar met dezelfde ondeugende lach ‘ier’. Als Mijke iets doet wat niet mag, telt mijn vrouw tot drie. Dat werkt steeds minder goed, omdat Mijke zelf snel ‘vier’ zegt voordat ‘drie’ is gekomen…
”Gaan kleine meisjes naar bed?” wordt met een vroegwijs hoofdschudden beantwoord. Een van haar geliefde spelletjes is torens omgooien die papa nog aan het bouwen is.
Mijke, ze was een dochter. Intussen is zij mij liever dan tien zonen. Ze is zoals ik droomde; zonder te weten wat te dromen.
Bij foto: Merk ook haar schuine blik naar de Opzij op - wat staat mij verder nog te wachten?
P.S. 14 december is overigens wel toevallig de geboortedag van Nederlands grootste schaker na de Tweede Wereldoorlog, Jan Timman. Dus wie weet dat er toch nog iets van mijn visioenen zal gaan uitkomen. Ik laat haar momenteel alvast wat wennen aan de schaakstukken.
gmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
kind
429
Geef je reactie op deze inzending: