Verhalen

zandstorm

Een zandstorm vlak boven de grond. Gezandstraald word ik, lopend langs de zee met opkomend tij. Onverwacht geniepig zijn de uitlopers. Het water kruipt waar het gaan kan, neemt in beslag waar het een kans ziet. Afnemend en toenemend in een constante beweging. De wind leeft zich uit in al zijn kracht. Hij raakt mij en vraagt om mijn tegenwicht, is op zoek naar mijn weerbaarheid. Wil een antwoord, eist het waarmaken van een belofte. Vanuit de diepte rollen de donkere golven af en aan. Zwarte spelonken maken zich kenbaar en dringen zich op. Een kolkende watermassa. Het dreigende en onbekende, waar ik me niet tegen opgewassen voel. Angst voor wat niet te behappen lijkt. Waar haal ik de benodigde moed vandaan. Hoe kom ik terecht in mijn stevigheid. Juist daar komen de zee en de wind me tegemoet. Ze geven me terug aan mezelf, ze doen me mijn kracht voelen. Ze spiegelen wie en wat ik ben. Het oer van de aarde doet zich gelden. Wezen van mijn wezen, zijn van mijn zijn.

Schrijver: Joke Bot, 9 november 2009