poepie en piesie

‘It´s the most wonderfull time of the year’.
De warme mannenstem klinkt croonerachtig door de speakers. Gevoelens van verwachtingsvolle nostalgie golven over me heen.
Ik realiseer me dat het 12 januari is. We zijn op Kanaleneiland Utrecht en de woonwinkel waar we langs lopen heeft de kerst-cd nog niet vervangen.

Het sneeuwt, er staat een gure oostenwind en we lopen met toegeknepen ogen en ijshanden richting Babyplanet, voor een groots moment.
Maarten dribbelt voor ons uit met een doelgerichtheid alsof hij heel goed weet wat ons hier brengt. Met een zwaai doet papa de deur open en Maarten rent als eerste naar binnen.

Het duurt even voordat ik er een aantal in het vizier heb. Dan valt mijn oog op een knalblauwe Baby Björn met witte binnenbak, het lijkt potdomme wel een troon zo glanzend en comfortabel ziet ie eruit. Maarten gaat voorzichtig zitten. Stralend kijkt hij naar ons op. Eigenlijk is de keuze al gemaakt.

Thuisgekomen kijken we elkaar vertwijfeld aan. Wat is de volgende stap?
We zetten de troon in de badkamer en vertellen Maarten over plassen en poepen en dat hij dit op zijn eigen exclusieve zojuist aangeschafte wc mag doen.

Ter illustratie pleeg ik zelf een plas op de grote- mensen-wc, hou mijn wijsvinger omhoog en zeg: kijk, mama plassen. Maarten kijkt begripvol terug. Plassen, plassen roept hij.
Ik wijs naar zijn wc en zeg: Maarten plassen.

Maarten scharrelt rond, schuift met zijn minitoiletje door de badkamer en als ik even later mijn hoofd om de deur steek zie ik dat hij het witte uitneembare binnenbakje op het zijne heeft gezet.
Ik bedenk me dat het logisch is dat het niet in een dag allemaal duidelijk gaat worden maar dat dit tijd nodig heeft.

Als Maarten uren later ’poep, poep’ zegt, ren ik met hem de trap op en kijk even of hij gepoept heeft of dat hij dit misschien aankondigt. Mm geen poep. Ik trek zijn broek uit, doe zijn luier af en zet hem op zijn po-troon.
Ernstig kijkt hij me aan. Maarten poep? Vraag ik hem. Op mijn hurken zit ik een tijdje bij ‘m.

Nee, natuurlijk niet, niks. Ik doe zijn luier weer om en besluit het allemaal even te laten.

De volgende ochtend gaat Maarten in bad. Hij ziet als eerste zijn glanzend blauwe po staan en roept: 'plassen, poep, poep’ terwijl hij naar de po wijst. Goed zo Maarten, zeg ik.

Met zijn handjes geklemd om de emaillen rand van het bad kijkt hij toe hoe ik met mijn linkerhand de douchekop in het gele peuterbadje hou en vervolgens met mijn rechter aan de kraan draai.

Even later zit hij met natte haartjes gelukzalig in het warme water. Ik zit naast hem op de klep van de wc, aangekleed, als hij naar zijn potje wijst.

Plassen, poep, poep roept hij. Ja, zeg ik, goed zo Maarten. Dat is jouw wc hè, en dit is de wc van papa en mama, klop ik onder me op de houten wc-bril.

Ik loop even weg om zijn handdoek klaar te leggen en als ik terugkeer kijkt Maarten me strak aan.

Dan zie ik vlokken poep in het water drijven. Ze lijken nog het meest op hompen nat bruin brood. Zijn blauwe eendje dobbert er vrolijk tussen.

´Maarten´, schrik ik en even weet ik niet goed wat te doen. Het volgende moment haal ik hem er uit en loop snel naar zijn kussen waar de handdoek al klaar ligt.

´Jochie toch, wat doe je nou?´ zeg ik. Ik buig me over zijn natte snoetje en wrijf ‘m zachtjes droog met de rulle, witte handdoek. Dan voel ik nattigheid. Ik spring achteruit en hij plast met een boogje mijn kruis nat. Snel vouw ik de handdoek als een luier om zijn billen. ‘Plassen’, zegt hij opgewekt.

Ik droog hem verder af en bedenk me dat het lang geleden is dat hij dit heeft gedaan, eerst poepen in bad en dan ook nog eens een toegift voor mama.

Ik heb duidelijk iets gestimuleerd maar lijk tot nu toe een beetje mijn doel voorbij te schieten.
Over Maarten maak ik me niet zoveel zorgen, maar mama heeft misschien nog wat tijd nodig.

peuter potje poep potje poep

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 6 stemmen 761