Liesje gaat logeren

Met een zwaar hart nam ik Pauline mee naar huis. Ze was van mening dat haar logee haar eerst even moest leren kennen voor ze bij haar kwam wonen. Ik had daar zo mijn bedenkingen bij, want Pauline is op het eerste gezicht een imposante vrouw. Groot, met een heldere, ver dragende stem.

Hoewel de Pauline, die ik nu de kamer mee in nam waar Liesje zat te knutselen, klein oogde en zacht sprak. Melodieus.

‘Hoi Lies.’

Die hief het hoofd, luisterde, keek haar aan en zag dat het goed was.

‘Hoi. Weet jij hoe dit moet? Het rot ding blijft niet vastzitten.’

Ze was met een bouwplaat bezig van een boerderij. Ze had een dak in haar handen en drukte dat op de muren. Pauline keek en zag dat ze er geen lijm op had gedaan.

Ze pakte de tube. ‘Verdomme, die rot lijm van tegenwoordig. Zal ik het er nog eens op doen?’

Liesje keek haar onderzoekend aan en dan van de tube naar het knipsel. Ze zag wel degelijk dat er niets op zat, maar zei: ‘Ja, doe maar. Jij kennut vast beter als ik.’

Zo waren twee vriendinnen geschapen. Ik werd vriendelijk buiten spel gezet en mocht toekijken. Met een brok in de keel.

Samen bouwden ze de boerderij af. ‘Wel een beetje kaal, hè Lies?’

‘Ja.’

‘Moet er nog wat bij, denk je?’

‘Kweenie.’

‘Nee. Maar wat denk je dat er op een boerderij rondloopt?’

‘Kweenie.’

Pauline maakte een loeiend geluid, zeer natuurgetrouw. Daar moest Liesje erg om lachen. ‘Naar mijn mening ben jij een koe.’

Waar ze af en toe haar tekst vandaan haalt is me een raadsel. Ze kan heel moeilijk lezen. Langzaam, met een vingertje bij elk woord, zoals mijn oma dat deed. Misschien de tv. Daar houdt ze wel van, hoewel niet overdreven. Ze klungelt liever zelf wat.

Pauline keek haar aan. ‘Heb jij ook zo’n dorst, meid?’

Lies knikte.

‘Wat is er te drinken, Lies?’, vroeg ik.

Ik hield de adem in. Liesje keek rond, naar het aanrecht. Daar stond niets. Dan wees ze naar de koelkast. ‘Daar.’ Ze probeerde op te staan, maar dat kan ze niet zo goed. Haar evenwichtsgevoel is enigszins verstoord. Pauline stond op, tilde haar van haar stoel en zette haar op haar benen op de grond naast haar. ‘Zo, breng jij me maar even naar de koelkast.’

Liesje pakte haar hand en ging wankelend met haar de keuken in.

‘Kom meid. Je bent vast een beetje moe.’ Ze pakte haar op en nam haar op haar arm. ‘Zeg maar waar ik moet zijn.’

Liesje wees. ‘Daar.’

Ze gingen aan de keukentafel zitten en dronken samen de cola. Dan wees Pauline naar mij. ‘Wie is dat?’

‘Die wil ook cola.’ Liesje ontweek het directe antwoord. Ze keek me toen aan en zei geruststellend. ‘Komt allemaal ....’.

Ik herkende de intonatie van haar moeder, die ook altijd zei dat alles goed zou komen.