Diepgaan op ijs met belletjes
Wat zijn ze prettig opwindend, de schaatsolympiërs. Ik leef in vele toonaarden hevig mee. Ouderwets met ook thuis eindelijk weer een winters decor. Bij Sven Kramer sprongen we juichend een gat in de rondte na zijn finish. Heerlijk primitief. De valse schaamte is voor later.
Arme Stefan Groothuis, weer 4e op de 1000m.
Met de sprintdames heb ik tot nu het meest empathie ervaren. Dof op de bank met Annette Gerritsen. Een horror juist nu die val. Op mijn kop geroffeld met Ireen Wüst. Zo olie- oliedom te langzaam te starten. Nee niet verliefd met Christine Nesbitt op Simon Kuiper. Er zijn grenzen. Is Annette nog vrij?
Kwaad maak ik me dus ook op Mart en Bart die de 4e 5e en 6e plek op de 500m zo kleintjes afdeden. Met al die Koreaanse toename in de breedte!
Fantastisch ook al die onregelmatigheden. Belletjes en scheurtjes zouden gewoon altijd moeten. Het ijs blijft glad genoeg. Het leek soms wel naturel. Ook braampjes zie ik er nog gaarne bij. Kleine die je pas achteraf ziet, die zijn groot genoeg.
Elke dag ga ik een stapje verder. Of terug. Nog even en ik noteer weer tussentijden. Bij de 1000m Dames had ik ze exact in mijn hoofd. Dat is te doen – korte afstand. Hoe triest de instorting van Margot Boer – goud lag voor het grijpen. De huilbui nabij maar gelukkig kon ik me tijdig herpakken. Want overdrijven nee, het gaat om sentimenten. Die koestert de wereldburger in eigen reservaat. Een beetje nationale trots geeft een goed gevoel. En daar leeft de mens van op schreef Prof. Dr. A. de Swaan. In de draagbare De Swaan.
Schaatsen is geen wereldsport, al rukken nu nog zovele Aziaten aan de poort. Bewijs? Kissinger was nooit bij een internationale schaatswedstrijd. De ijdele oud-minister van Nixon bleef via de sport lang in beeld.
Bij ons heeft de schaats een lange historie. Wij hebben zelfs onze eigen vroege IJsheilige: Sint Liduina maagd van Schiedam. Gevallen in 1396 waarna ze de hevigste pijnen en visioenen met godsvrucht doorstond. Waarom is er nou nooit eens een kampioen die ervoor uitkomt dat hij tot haar om kracht bidt?
Zo’n gruwelijk klauwend oermens met binnenvet, Bob de Jong bij voorbeeld. Wint de 10.000m straks, zakt op de meet door de knieën om de Heilige Liduina te danken dat hij niet viel. Goed van hem, goed voor Liduina en ontroerend goed voor ons. Die beelden gaan gegarandeerd de hele wereld over.
Op veel schilderijen vanaf de 16e eeuw zien we ongelofelijke ijspret. Dat moet naar het leven geschilderd zijn, niet alleen omdat de grote meester Hendrick Avercamp doofstom was. Het is namelijk ook met letteren opgetekend. Wat wij zien is ongeremd vermaak, uitbundigheid en speelse lol. Paartjesvorming. Het kind in de mens komt aan bod. Om de Kleine IJstijd mee door te komen. Onder alle gestrengheid van de nieuwe heersers. De gereformeerden met hun theocratische neigingen. De getoonde jolijt staat in schril contrast met de versobering van het openbare leven. Carnaval en andere Rijke Roomse rituelen waren uit den bozen. Het ijs werd de nieuwe vrijplaats. Waar verschillen wegvallen en de dominee de normen ziet vervluchtigen.
Vóóral pret dus waar het om gaat. Reden wellicht door de eeuwen heen voor massa's niet te emigreren. De geschiedwetenschap wijt dat nu aan welstand in de polder. Die historici hebben geen oog voor onze spirituele glaciaalbinding.
Jaren geleden collecteerde men langs de deur voor een ijsbaan bij ‘The Prince Willem Alexander Village’ in Australië. Dorp voor oudere immigranten uit Nederland die daar in de geest nooit echt hebben kunnen wennen. Gesticht in 1986 te Birkdale, Queensland – bij Brisbane.
Inderdaad, ijspret, goede reden voor een heimweedorp.
De echte heimwee zal wel die naar ‘de gezelligheid’ zijn. Daarin komt ook op het ijs veel warmte samen.
Leg dat maar eens aan een Belg, laat staan een Aussie uit!
Geplaatst in de categorie: psychologie
ijspret
511
Geef je reactie op deze inzending: