Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

‘Van stof zijt gij gemaakt’ (1)

Graag wil ik het eens hebben over mijn vakantie. Deze jaarlijkse periode van enige weken los zijn van alle zorgen en problemen, door het scheppen van nieuwe, is deze zomer wel bijzonder begunstigd door een overdaad aan zon en bromfietsen.
Zo vond de zon mij eens in mijn vakantie heel vroeg in de ochtend bij een oud kerkje in een heerlijk dorpje ergens in Nederland. Jazeker, Nederland, iedereen gaat naar het buitenland.

Het was een heel oud kerkje, dat een paar eeuwen ouderdom heel duidelijk was aan te zien. Steigers rondom het gebouw en de toren en het graafwerk in de onmiddellijke omgeving bewezen dat men de ouderdom eerde en de kerk voor algeheel verval wilde behoeden. Voorzichtig baande ik me een weg over oude ingezakte graven en alle mogelijke bouwmaterialen om eens te proberen het gebouwtje van binnen te bekijken. Over een smal grindpaadje bereikte ik de achterkant, en na een hoek omgeslagen te hebben bleef ik een ogenblik geschokt staan voor een hoog opgestapelde berg van menselijke beenderen… Het was nog zéér vroeg in de morgen en vogels rumoerden in de rondom staande hoge bomen. De zon stond nog wel laag, maar straalde toch al een gloedvolle warmte over de landelijke omgeving, die langzaam ontwaakte. Het zou zeker nog een hele tijd duren voordat de werklieden die de kerk restaureerden zouden komen opdagen en de rust met het lawaai van hun arbeid zouden verstoren. Ik zette me neer op een omgekeerde ton, kennelijk in gebruik om cement in te storten en bleef kijken naar de hoop menselijke resten die daar nonchalant was neergesmeten.

De 'resten' van mensen, van mensen die eens gestreden en geleden, liefgehad en gehaat, kortom 'geleefd' hebben. Wie weet hoe lang al geleden. Zij lagen hier als overbodig afval opgestapeld om straks allicht begraven te worden, opnieuw dus, en zonder de ceremonie die zelfs vandaag nog bij een begrafenis wordt toegepast. In een massagraf.
Ik had er niet veel moeite mee om me voor de geest te halen hoe deze resten eens een leegte hebben achtergelaten in hun kring van familie en vrienden. De zwaarbeladen woorden, die wellicht ook bij het open graf ook toen al gesproken zullen zijn.
Eerlijke woorden, en eerlijk gemeend óók. Vooral het 'Rust zacht' of het 'Rust in vrede'. Wellicht ook nog gebeiteld in een grafzerk. Voor de resten van deze mensen is het niet waargemaakt. Ze zijn noodzakelijkerwijs gehaald uit hun rust, die hun voor eeuwig was beloofd. En nu hier tegen een kerkmuur opgestapeld...
Peinzend nam ik een schedel op, en plaatste die voor me op een gekantelde kruiwagen.
'Van stof zijt gij gemaakt, en tot stof zult gij wederkeren'. Het staat geschreven, maar er is geen tijd afgesproken. En ik geloof, dat dat fout is geweest. Dan was deze onmenselijke opstapeling niet nodig geweest. Misschien niet.
Ik keek de schedel in de oogkassen. Niets te zien. Helemaal lekker leeg. Een ideale toestand om met vakantie te zijn.

Peinzend realiseerde ik mij, dat het zelfs niet meer na te gaan is wie dit hoofd ooit heeft gedragen… en hoe. Een man of een vrouw. Een rijke of een arme. Een jonge of een oude. En als vanzelf probeerde ik conclusies te trekken.

-Wordt vervolgd-

Schrijver: Niek Doff
Inzender: Ganzedijker, 13 juli 2011


Geplaatst in de categorie: filosofie

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 141



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)