Ze smeekte om een shot

Toen Wouter zijn stamcafé verliet was het al donker buiten en het regende zachtjes. Met de kraag van zijn regenjas opgetrokken slenterde hij richting huis. Mien zal wel weer mopperen, dacht hij. Opeens hoorde hij gekerm toen hij een steeg naderde. Hij tuurde in de zwak verlichte steeg en zag een eind verderop iemand op de grond liggen. Misschien iemand die niet goed is geworden en hulp nodig heeft, dacht hij. Hij liep er naar toe en tot zijn verbazing zag hij, dat het een meisje was die zo huilde. Hij schatte haar een jaar of achttien, gekleed in een lange donkere broek en een bruin leder jack. Ze was mooi en mager. Ze had een bleek smal gezichtje en lang blond haar.

Hij boog zich over haar en tikte op haar schouders. Ze huilde nog steeds en had ook overgegeven. Ze opende haar ogen en keek hem met grote blauwe ogen aan.
''Wat is er, kan ik u helpen, moet ik iemand bellen of de geneeskundige dienst. U kunt zo niet blijven liggen op die koude natte grond.''
''Rot op man, blijf van me af'', riep ze luid.
Wouter schrok, dat had hij niet verwacht en keek om zich heen. Geen mens in de buurt. Hij probeerde het opnieuw:

''Hoe heet je, kan ik iemand waarschuwen om je op te halen.''
Het viel hem op, dat ze niet naar drank rook. Hij vermoedde, dat ze een drugsverslaafde was, maar zeker wist hij het niet. Ze huilde niet meer en richtte zich op en vroeg:
''Heb jij heroïne bij je? Ik moet het nu hebben, anders ga ik kapot.''
Uit haar zak haalde ze een injectiespuit, een papiertje met een lepeltje en een aansteker.
''Sorry, maar ik heb geen heroïne, dat gebruik ik niet, veel te gevaarlijk. Ben je verslaafd aan dat spul?'', vroeg hij.

''Al jaren man, het is vreselijk, maar ik kan er niet buiten. Zes uur geleden heeft mijn vriend een injectie gegeven en werd ik weer rustig, maar nu is het uitgewerkt. Ik voel mij vreselijk beroerd, koud, warm, zweten, spierpijn, suf.''
''Probeer er mee te stoppen, je gaat er aan kapot'', zei hij.
Opeens begon ze met haar hoofd te schudden en zag hij haar ogen vreemd draaien. Ze viel weer languit op de grond. Ik moet wat doen, dacht hij. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt in dit dorp. Zal ik de politie bellen, dacht hij. Maar Wouter was geen vriend van de politie. Een dokter zou beter zijn, dacht hij. Toen hij naar zijn stamcafé wilde lopen om daar raad te vragen, kwam net een man de steeg in lopen. Het was een zwaar gebouwde jongeman met een stierennek en kort krullend zwart haar.

Voordat de man wat kon zeggen vertelde Wouter, dat hij bij het passeren van de steeg gekerm hoorde en toen is gaan kijken en de jonge vrouw aantrof, die hem om heroïne vroeg.
''Ja, bedankt'', zei de jongeman.
Wouter was opgelucht, want zijn aanwezigheid bij het meisje zou misschien verkeerd opgevat kunnen worden.
''Het is mijn vriendin, ik neem haar wel mee.''
Net toen Wouter zijn weg wilde vervolgen zag hij, dat de jongeman haar omhoog trok en een klap in het gezicht gaf.
''Altijd wat met jouw'', riep hij.

Ze begon opnieuw hard te schreeuwen en smeekte om een shot.
''Heb je nog klanten gehad en geef op die poen, vuile slet dat je bent.''
Weer gaf hij haar een klap in het gezicht.
''Ik heb geen klanten gehad en geef me alsjeblieft een shot, ik voel mij zo beroerd.''
Toen er nog meer mensen op het lawaai afkwamen nam de jongeman haar mee in de richting van de mensen af.

Een van de omstanders zei:
'' Ze is een bekende in het dorp, een heroïne hoertje, ze woont bij mij aan de overkant. De politie is vaak voor assistentie geroepen en namen haar mee, omdat ze hele buurt midden in de nacht wakker schreeuwde. Ik weet, dat ze een tijdje methadon heeft gebruikt om af te kicken, maar iedere keer gebruikt ze weer heroïne, maar ik vertrouw die vriend van haar niet, een vechtersbaas. Hij rijdt in een mooie auto en zij moet de hoer spelen.''
Wouter hoorde dat allemaal met een bezorgde blik aan. Hij dacht, dat het alleen in de grote stad voorkwam, maar nu hier in het dorp ook al.