ongedierte

Het kruipende en glijdende deel van Kroatië heeft mijn onverdeelde aandacht. Niet alleen omdat ze leuk of mooi of spannend zijn om te zien maar vooral omdat je bepaalde individuen niet in je bed of schoenen of niet eens in je buurt wil hebben. De meeste soorten insecten hebben we thuis óók. Mieren in allerlei maten, van één centimeter grote zwarte, die niets doen,tot bijna onzichtbare rode bijtgrage diertjes. Torren met enorme afmetingen, krekels en sprinkhanen, en dan nog de diertjes die we thuis niet hebben, vooral de kleine rode schorpioenen. We leven niet op voet van oorlog maar ik schud wél even mijn schoenen uit vóór ik ze aantrek. Dat zijn zo van die kleinigheden.
Dát en de gewoonte om dieren die zich wat vaker melden in onze omgeving een naam te geven, maakt het leven een beetje smeuïg.
Zo hebben we het altijd over Toos als we een kip bedoelen, Arthur is een egel, Gerrit is een fladdermuis en Jonathan is een zeemeeuw.Dan hebben we nog Theodoor, de haan en Archimedes een rat. En nu hebben we dus Salomon en Archibald. Twee groene hagedissen die zich in de omgeving van mijn voortent ophouden. En beide hebben daar domicilie gekozen en claimen de stek. Meestal gaat het wel goed maar soms roetssen de twee met een bloedgang door de voortent achter elkaar aan. En regelmatig verzucht ik dan ook dat ik er nog eens bovenop sta als ik nietsvermoedend de caravan uitstap.
Gisteren hadden ik een bbq. Dus loop je regelmatig je hut in en uit om e.e.a. op tafel te zetten. Salomon begaf zich in de gevarenzone zodat ik bijna mijn nek brak in een poging om hem te ontwijken. En direct zag Archie zijn kans schoon om hem van kant te maken. Slechts een welgemikte worp van mijn slipper kon de vechtende partijen scheiden.Dan komt het moment van opruimen en dat is het moment dat Salomon kiest om, recht voor het caravantrapje, zijn opponent uit te gaan dagen. Stampvoetend.
Op het laatste moment zie ik hem. Mijn voet hangt éven bewegingloos in de lucht maar de voorwaartse beweging die ik al had ingezet is niet meer te stoppen. Nog éven maakt mijn voet allerlei onbestemde bewegingen maar onontkoombaar ploft hij op de grond. In mijn ooghoek zie ik Salomon wegschieten en ik scheld hem opgelucht uit. Dan draait hij zich om. Hij kijkt mij verbijsterd aan. En ik hem. Hij mist iets. Ik zie het niet direct maar als ik mijn voet optil wel, zijn centimeters lange staart ligt roerloos onder mijn zool. Nog even kijkt hij en schiet dan achter de voorraaddozen. Ik gooi zijn staart in de bak. Kan het óók niet helpen en ben allang blij dat ik zelf niet gevallen ben. Pas drie dagen later zie ik hem weer. Arrogant met zijn neus omhoog. En trots achter zich aan slepend... jawel het begin van een nieuwe staart. Tóch meen ik ik Archie te horen lachen...

Schrijver: wilmamontanje, 24 juli 2012

wilmamontanjegmail.com

dieren vakantie vakantie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 102