Verhalen

De vrolijke wetenschap

HOOFDSTUK 1

Het regent en de kou is bijna onverdraaglijk. Voetstappen drukken zich in de sneeuw.
Ergens aan het eind van de straat, net niet ontrokken aan het zicht, beweegt iets en komt dichterbij.
Ik sla het pad in dat leidt naar mijn huis, pak de sleutel, open de deur en ga naar binnen.
Het is koud. Adem is zichtbaar.

In de ochtend vult het huis zich met warmte,
buiten trekt de mist op en breekt de zon door. Bevroren takken zwaaien in de wind.
Ik neem mijn intrek in de studeerkamer, pak een boek van de tafel, sla het open en begin met werken.
Tegen twaalf uur ’s middags leg ik alle aantekeningen neer, nuttig een snelle lunch en begeef mij naar de Universiteit. Ik kijk naar de stad die voorbij trekt; deur aan deur, kozijn aan kozijn, dicht opeen gepakte huizen en ondanks de kou zijn veel mensen buiten, staan in groepjes te praten en maken drukke gebaren. Een volgepakte tram passeert en steekt al rinkelend het drukke kruispunt over. Papier waait in het rond.
We rijden verder, komen langs een park en langzaam veranderd de stad, wordt lichter en ruimtelijk, de huizen hebben lieflijke tuintjes en met grind aangelegde paden. Zware hekken omheinen de omgeving. Sommige huizen hebben een naam.

Ik bedank de chauffeur, stap uit de auto, ga door de enorme draaideur naar binnen, loop langs de boekenwinkel en bereik de lift. Op de twaalfde verdieping open ik de deur naar de collegezaal en ga naar binnen.

Na mijn hoorcollege spreek ik enkele van mijn studenten in de koffieruimte. De sfeer is gemoedelijk en er wordt gelachen. Drank vloeit. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de bibliotheek gesloten wordt en dat is voor mij een teken huiswaarts te gaan, het is laat en de dag is voorbij.