Het verhaal van Schildpad en Slak

Ergens in een grote tuin stond eens een mooie groene boom. Aan diens voet schuilde een oude schildpad voor de felle zon. Hij zat daar wat uit te rusten van zijn ochtendwandeling. In een hoge bloeiende struik, naast die boom zat een slak. Dit tweetal begon een gesprek met elkaar.
“Hallo!” zei de slak vriendelijk tegen de schildpad. Deze keek verbaasd op. Rustig, in zijn eigen tempo, zoals hij gewend was. Meestal sprak niemand hem aan als hij daar even een dutje deed. Vrijwel iedereen rende hem de laatste tijd gejaagd voorbij. Het leek net alsof mensen met honden en schoolkinderen dagelijks deelnamen aan een of andere hardloopwedstrijd! Vooral mieren en mensen hadden blijkbaar veel last van stress. Maar! Vandaag had er iemand zomaar ineens aandacht voor hem! Wie kon dat wel zijn?
De schildpad rekte traag, maar voorzichtig, zijn lange kale nek uit en keek om zich heen. Drie takken hoog, op een stokrozenblad, zag hij een slak zitten. Zij krulde haar horentjes en schoof glimmend en wel langzaam een stukje op. “Zie je mij nu beter?”, vroeg zij aardig.
“Euh! Ja! Het gaat allemaal zo snel niet weet je!”, antwoordde de schildpad en hij verborg zijn kop weer half onder zijn donkergroene schild.
“Dat weet ik!”, sprak de slak en ze keek hem begripvol aan. “Wij slakken zijn ook geen snelheidsduivels, of ben jij ooit ergens een slak op een crossfiets tegengekomen?” Het ijs was gebroken! Ze moesten beide hartelijk lachen om het gevatte grapje van de slak.
“Kom wat dichterbij, dat praat wat makkelijker!”, vroeg de schildpad opeens.
“Weet jij soms waarom iedereen zo’n haast heeft? De meeste zien mij niet eens! Nu heb ik natuurlijk wel een goeie schutkleur, maar toch! Vroeger werden de kinderen altijd erg blij als ze mij zagen! Toen lieten ze mij wel eens zwemmen in een wasteil!” De slak dacht even na.
“Hm! “, zei ze, “nóg dichterbij jou komen kan ik niet. Het zou wel een eeuwigheid duren eer ik beneden was, dat weet je toch?” Dat was erg wijs van haar, want ze wist dat schildpadden ook slakken lusten! Toch was ze best bereid om een praatje met hem te maken.
“Babbel zó maar met mij!”, sprak ze, “Volgens mij hebben niet alle mensen haast. Ik zie heus ook wel eens mensen rustig in de tuin werken hoor! Die werken ook niet aan een stuk door. Af en toe hoor ik hen wel eens tijdens hun koffiepauze met elkaar praten! Zij zitten wel eens bij elkaar in de tuin en wat zij dan allemaal te vertellen hebben! Je gelooft je eigen oren niet! Wit jij weten wat?
“” Graag!”, zei de schildpad.
“Dan moet ik wel een beetje roddelen hoor!”, grinnikte de slak, “zij zijn er nu immers niet bij hé!”
“Geeft niks!, geeuwde de schildpad, “Wij beleven hier toch al zo weinig! Ik ben heel benieuwd!”
“Nou,”fluisterde de slak samenzweerderig,”laatst hoorde ik hen spreken over hoe zij ruzie maken met elkaar! Weet je? Mensen doen elkaar vaak veel pijn met woorden! Men zegt dat zoiets meer pijn doet dan iemand een pak slaag geven!”
“Hoezo?”, wou de schildpad weten. Hij bedacht dat schildpadden in het terrarium ook wel eens een robbertje vechten, tot er eentje hulpeloos op zijn rug lag! Dat kende hij dus wel, maar pijn doen met woorden? Daar had hij geen benul van. Wat bedoelde Slak toch? De slak vertelde rustig verder.
“Laatst vertelden de mensen over iemand die een ander iets heel naars gezegd had. Die ene had de andere namelijk verweten dat ie vreselijk traag was! Zó ontzettend traag, dat niet een baas hem daarom ooit nog een betaalde baan zou geven!” Zij kreeg er een krop van in haar keel en zweeg even.
“Ai! Wat was dat een gemene opmerking zeg!”, schrok Schildpad. “Was die andere mens dan soms erg lui?”
“Nee hoor!”, zei Slak, “Ik zie die mens altijd van het ene goede doel naar het andere rennen, om mensen te helpen waar hij maar kan! Hij luistert naar hun verdriet en hij troost hen. Hij houdt ook erg veel van dieren en hij geneest zelfs hun kwaaltjes!”
“Daar is toch niks mis mee?’, merkte de schildpad verbaasd op. “Voor luisteren moet je de tijd nemen! Anders ben je toch onverschillig?”
“Helemaal mijn idee!”, zei Slak. “De mensen zeiden ook dat hun vriend heus wel hard werkt. Alleen krijgt die er niks voor betaald, dat schijnt bij mensen nogal belangrijk te zijn! Zij vonden zelfs dat hun vriend best eens wat meer voor zichzelf mocht doen. Zijn huis ziet er volgens hen van binnen wat slordig uit!
” Tja!”, merkte Schildpad nuchter op, “Orde in huis is natuurlijk wel een must hé! Wij moeten toch ook ons huis of ons schild proper houden?”
“Natuurlijk wel!”, vond ook de slak, “Maar, wees eens eerlijk: waaraan geef jij de voorkeur als jij in nood bent? Aan een ongeïnteresseerde poetsmaniak, die jou voorbij rent, of aan een liefdevolle helper die wel wat stofjes kan zien liggen?”
“Geef mij die laatste maar!”, zei Schildpad. Hij was laatst nog uit de nood gered door zo iemand, toen kinderen hem uit op het heetst van de dag van pure baldadigheid op zijn rug gelegd hadden! Dat is levensgevaarlijk voor een schildpad! Het lukt hen bijna nooit om op eigen kracht weer rechtop te komen. Daar is hun schild te rond voor. Daardoor kantelen zij steeds weer omver en kunnen zij sterven!
“Jij begrijpt mij!”, glimlachte de slak. “In de tuin van die behulpzame mens voel ik me tenminste veilig! Wat jij?”
“Ik ook!”, grijnsde de oude schildpad. Toen riepen zij eensgezind in koor: “Lang leve de trage mensen! Die hebben tenminste nog oog voor ons! Zo moesten er meer zijn!” en zo is het maar net!

website: http://laurinevandepitte.wordpress.com

traagheid behulpzaam behulpzaamheid vriend

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 2 stemmen 363