de Dikke Sigaar (die wordt vervolgd)
De Dikke Sigaar
Ik had veel bekijks! De mensen bleven voor onze tuin staan en staarden vol bewondering naar de machtige raket die elke dag een stukje hoger werd. Ik ging soms even in de cabine zitten en wuifde dan naar eventuele voorbijgangers. Aan mijn glunderende blik kon men zien dat ik geweldig trots was. Ook keek ik tijdens de koffiepauze af en toe uit het raam om mijn prachtige staaltje van moderne techniek te aanschouwen. Ik had speciaal voor de nachtelijke observatie een gloeilamp in de oude pruimenboom opgehangen om mijn wonderbaarlijke schepping te belichten. Ik zette de wekker en kon dan bij voorbeeld om drie uur ’s ochtends uit het raam koekeloeren, helemaal alleen en ongestoord. De grootste voldoeningen ervaar je in eenzaamheid ! Zoiets fraais had men trouwens sinds Apollo 17 nergens meer gezien ! Een wildvreemde passant vroeg hoe ik dat ‘geval’ zou noemen. ‘Nou, gewoon de ‘Dikke Sigaar nummer 7’ antwoordde ik. Eenvoudig maar raak !
Op een ochtend porde mijn vrouw (‘la mama’) mij uit bed met de woorden ‘Piet er is iets mis met de ‘Dikke’ (de koosnaam van onze gestroomlijnde vriend !). Ik sprong meteen uit de verendoos en rende de tuin in. Verdorie ! Het had die nacht zwaar geregend en ik had vergeten het nachtzeil over onze rocket te gooien ! Ik maakte meteen wat aantekeningen en een paar foto’s voor de verzekering. De eens zo fiere capsule hing er nu slapjes druipend bij, voorovergebogen als een jichtige oude man. De onderste trap was lelijk doorgezakt en de hele tuin stonk naar dampende afgewerkte motorolie. Wat een ellende ! La mama kwam de deur uitstuiven met een rol cellotape en een tube Velpon. Maar hier was geen plakken meer aan. Ik nam haar in m’n armen en sprak haar opbeurend toe, want verzlagenhijt is een woord dat ik niet kan spellen. Nog diezelfde middag reed een vrachtwagen voor met een grote vuilcontainer en daarin dumpten we het stoffelijke overschot van die arme Dikke.
‘Niets meer aan te redden zeker, hè ?’ sprak de chauffeur.
‘Helaas niet nee, antwoordde ik.
‘Nou dan pleuren we hem gewoon naast de vorige op de belt”
Het had allemaal wel een aardige grijpstuiver gekost maar het was niet te vergelijken met de geweldige uitgaven die destijds met het Apollo programma gemoeid waren. De gloeilamp in de boom deed het overigens nog dus niet alles was verloren !
De volgende dag al wilde ik nieuwe spullen gaan halen, maar mijn vrouw eiste dat we eerst naar de kerk zouden gaan om samen te bidden om vergeving, want het euvel leek verdacht veel op een straf van God. Dat kon ik natuurlijk niet afslaan! Op zondag zijn de hobbywinkels overigens toch dicht! In een flits dacht ik aan de zeven plagen van Egypte en bedacht dat de ramp Dikke Sigaar nummer zeven betrof. Ik zei : “schat, de Heer is nu klaar met ons. De volgende Dikke krijgt vast Zijn zegen”.
In de beginperiode was ik op mijn vrije tijd aangewezen voor het knutselen. Gelukkig werkte ik bij de gemeente, dus ik beschikte over zeeën van ‘snipperdagen’ en ik had bovendien de mogelijkheid om bepaalde benodigdheden voor langere tijd uit het magazijn te lenen. Voor het grotere werk vroeg ik meestal een weekje studieverlof. Maar sinds ik met pensioen was, had ik geen last meer van al die obstakels en kon ik mij de gehele dag op m’n raket concentreren.
Mijn enige handicap bij deze geweldige onderneming was eigenlijk mijn buurman, een chagrijnige bouwvakker die dag in dag uit op een stijger stond te bedenken welke smalende opmerking hij nu weer tegen mij zou maken. Hij kwam meestal thuis met charmante poëzie, zoals :
‘de ruimte in gesneld van ons belastinggeld’
‘een sigaar voor een ambtenaar’
‘met een droge knal naar het heelal’ om maar wat te citeren
Of, als hij die dag toevallig niks kon bedenken gewoon :
‘de raket van Piet Kroket’
Altijd iets lelijks, steeds snierend, nooit eens een bemoedigend woord ! In het begin maakte ik me kwaad, maar la mama zei dat dit niet goed was
voor hart en gewrichten. Ik besloot dus mij hier niets meer van aan te trekken.
Wordt Vervolgd
gmail.comGeplaatst in de categorie: heelal
sigaar
123
Geef je reactie op deze inzending: