Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Oever

Het is zomer, alles staat in bloei, je bent weer aan de oever van het meer, het meer waar Violette het visioen kreeg over haar in zijn nakie zwemmende psychiater. Fluitenkruid, lisdodde, dovennetel, klein hoefblad, alle planten laten bloemen zien.
De oever is voor jou een bioscoop, waar het verleden het heden kan verwerken. Het uitzicht over het water, de eenden, zwanen, meeuwen, het geeft de rust om in het heden het verleden te vervagen.
Er klinkt een echo van de muziek, dat roept herinneringen op. Je gooit een stuk hout in het water, uit de verte nadert een paard.
Nu het paard bij de oever aankomt, kijk je naar de ruiter, een knappe man met een vlek op zijn gezicht. Het zonlicht schijnt je in jouw ogen. De ruiter groet je, en maant zijn paard de andere richting in. Je ziet man en paard vertrekken.
Je denkt na over het visioen van Violette, misschien is het wel werkelijk zo, dat veel mensen de psychiatrie en de kerk de rug toe keren omdat ze zich verraden voelen, aangetast in hun vrijheid en integriteit, door mensen die menen moreel superieur te zijn, zo lang ze er zelf maar het meeste voordeel van genieten.
Violette heeft dikwijls over het visioen verteld, en je denkt er hier op de oever weer aan, terwijl je in de verte een zeilboot ziet laveren over het zomerse water. Het is zo vaak heel pijnlijk geweest, jullie hebben gesprekken gevoerd, over het onrecht in de wereld, en het dappere leven van de arme sloebers, maar dikwijls eindigde het gesprek in ruzie, omdat zij weer begon met al haar vooroordelen, over de dubbelheid van Jan Pronk, en het links denken en rechts graaien. Vaak kreeg je niet de rust of de kans om jouw eigen denkbeelden naar voren te brengen, dominant als zij was als vrouw met een verleden.

Het heeft kennelijk niet anders kunnen gaan, op een gegeven moment vond ze jou niet meer interessant, had ze anderen gevonden waarmee ze haar verwerkingsproces kon delen.
Je bewaart desalniettemin veel mooie herinneringen aan Violette, en hier op deze mooie plek in de natuur, op de oever van een gigantisch zoetwater meer, begrijp je heel goed waarom zij hier een visioen kreeg. Een visioen dat de rest van haar, en later ook jouw leven zou bepalen.

Je voelt de drang om de tekst die Violette jou ooit gaf weer te lezen. Je hebt het allemaal keurig over geschreven op een klein briefje. Je haalt dat briefje uit jouw broekzak, en leest.

“De zegening waar de geest naar zoekt, is niet door zoeken te vinden en is ook niet een kwestie van geloof. Alleen de geest die stil is, kan haar ontvangen, die zegening, waarover geen kerk of geloof beschikt. - Krishnamurti - .”

Het geeft veel rust hier aan het stille water.

Schrijver: mobar
Inzender: Henk van Dijk, 24 januari 2013


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

4.5 met 4 stemmen 757



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)