Duisternis overvalt haar

De duisternis overvalt haar, de straatverlichting is uitgevallen. Er is geen enkel menselijk geluid, geen stemmen, brommers of auto’s. Alleen de vogels zijn te horen.

De sjaal nog strakker om en de handschoenen aan. ‘Het lijkt wel of ik de enige ben die moet werken…’, verzucht ze. Zodra ze kracht op de trappers zet, kraakt de fiets. Het geluid zet de ganzen aan de overkant in beweging, luid gakkend verplaatsen ze zich met wiegende heupen. De bomen komen in beweging en laten spreeuwen los, ze vormen een donkere wolk. Als de zon al op zou zijn zouden ze een schaduw over haar hebben geworpen.

Zoveel reactie van de vogels heeft ze nog niet eerder opgemerkt, misschien doordat er geen verlichting is of door de vakantie geen mensen op straat. Ze haalt haar schouders op en fietst weg, het straatje uit het park in. De overgebleven takken aan de knotwilgen zien er in het donker uit alsof ze zo in bewegingen kunnen komen, maar het valt haar niet op. In de plassen op het slecht onderhouden fietspad zwemmen eenden die ze moet ontwijken.

Eenmaal het park uit blijkt er meer leven te zijn. ‘Hé Anna!’, collega Gaby komt naast haar fietsen. ‘Ook zo’n zin om te werken?’ Ze zijn het er snel over eens dat het moeilijk is je huis te verlaten als de vakantievierders in bed blijven liggen. Gaby heeft vanmorgen een blik op haar slapende puberzonen geworpen en Anna moest zich uit de warme armen van Govert losrukken.

Toen de kinderen nog thuis woonden kwam Govert in de vakanties wel uit bed en ontbeet eerst met haar voordat de kinderen wakker werden. Zeker op een ochtend als deze denkt ze daar met plezier aan terug. Zo’n rustige start van de dag gaf haar voldoende energie om de hele dag te werken. Nu was de start ook rustig - te rustig. ‘Met moeite het bed uit, alleen ontbijten, zelf de deur achter je dichttrekken, niks aan.’, vertelt ze Gaby. De collega’s begrijpen elkaar.

Na een rustige ochtend wordt de spoedeisende hulp ‘s middags een gekkenhuis. Door de vakantie begeven veel onervaren schaatsers zich op het ijs, waardoor er verschillende kneuzingen en botbreuken voorbij komen. Routinematig stuurt Gaby mensen naar de röntgenafdeling, legt verbanden en mitella’s aan en assisteert op de gipskamer.

‘Nu ben ik wel toe aan wat anders!’, verzucht de één van de artsen tijdens de theepauze. Het hele team is het er mee eens. Het is druk, maar veel van hetzelfde. De werkers op deze afdeling houden van actie, van spanning. ‘Nou, ik doe liever niks meer.’, zegt Anna en legt demonstratief haar benen op tafel. ‘Deze onderdanen zijn op!’

Gaby knipoogt: ‘Wijntje straks?’ Gaby weet dat Anna straks in een leeg huis thuis zal komen, Govert is naar Friesland om bij hun zoon te behangen. Anna steekt haar duim op, met wat gezelligheid in het vooruitzicht kan ze nog wel even aanpakken.

‘Gogels, gogels’, roept het jongetje en wil naar het televisiescherm wijzen. Anna probeert zijn arm stil te houden: ‘Nog even kereltje, het gips moet nog even hard worden.’ Om hem af te leiden vertelt ze hem over de vogels bij haar huis, de schreeuwende ganzen en de spreeuwen. ‘Kijk, gote gogels!’, schreeuwt hij.

Anna kijkt over haar schouder naar de beelden op televisie. Laagvliegende meeuwen maken het automobilisten moeilijk op de weg,het haalt zelfs het nieuws. Onverstoorbaar leest de presentatrice voor: ‘…..dit natuurverschijnsel komt vaker voor, maar de gevolgen zijn vandaag desastreus. Enkele automobilisten probeerden de vogels te ontwijken en zijn van de weg geraakt. Hierbij is een dode gevallen…..’ De camera beweegt zich over de afsluitdijk en zoomt in op de auto’s die betrokken zijn bij het dodelijke ongeval.

‘Au, mijn arm!’

‘Zuster, zuster.’

‘Anna?’

Duisternis overvalt haar.