Indonesia De rit naar Gilimanuk
Wat waren de plannen, wilde ik weten. Geduld, eerst wat drinken kreeg ik op rekest. Geduld? Geduld? Mijn gezicht sprak direct boekdelen. Want dit had ik vaker gehoord dan me lief was de laatste dagen en steeds op wel zeer vervelende en voor mij zeer nadelige momenten mag ik wel zeggen en besloot maar weer wat ruimte tussen mijn shirt te maken zodat ik makkelijk bij mijn mes kon om daar een hand op te houden met een beweging als net doende of ik jeuk had. Als het nu fout gaat is die Rolex mijn. Dat zal je leren de boel te verneuken, dan hak ik met één houw zijn klauw eraf als het zover komt. Als ik nog een keer 'geduld' hoor!
Hoorde en begreep ik het nou goed? Wilden ze mij onder een lading bananen bedolven? In die oude truck die daar staat? In deze hitte, het was pas zes uur in de ochtend, dus eigenlijk voor hier nog lekker koel, maar over een paar uurtjes dan was het gewoon vijfendertig a veertig graden hier. En stik ik de bloedmoord of niet? Daar hadden ze iets op verzonnen. Een pvc pijp van zo'n tien centimeter doorsnee om lucht door te halen. Jesus Christ! Dacht en zei ik. Maar ja, wat moet dat moet. En dan zouden we de Ferry pakken in Gilimanuk, naar Surabaya vernam ik verder. Het kon volgens hun niet anders en ook bijna niet fout gaan. Bij de Ferry zouden ze zeker staan posten, en zelfs de weg afgezet hebben op zoek naar mij, volgens hun. Ik had zo'n flauw vermoeden dat dit niet de eerste keer was dat ze aan 'mensensmokkel' deden in plaats van alleen wiet.
Ik kreeg een voedselpakket mee en een krat Fanta met een opener vastgebonden aan een touwtje aan de hoek van de krat en het advies zo veel mogelijk te slapen. "Natuurlijk," zei ik. Dikke lul drie bier dacht ik, jullie kunnen me wat. De rit zou drie uur duren en de Ferry ook een paar uur varen. De keus was aan mij om op de boot ook verstopt te blijven of niet met het risico nemen dat er een paar narcotica agenten mee vaarden. Dat zien we daar dan wel weer, zei ik.
Bloednerveus, want dat dit afzien werd stond voor mij al vast als een paal boven water.
Op mijn buik liggend, met een soort halve grafkist over mij heen geschoven, hoor ik met harde klappen de kammen bananen over mij heen gestort worden, en zie de groene trossen met zwarte scherpe punten voor en zelfs pijnlijk scherp, in mijn gezicht verschijnen en voel ik ze in mijn enkels prikken welke ik met mijn hoofd gelijk naar voren duwde en met voet naar achter de kist uit trapte. Daar tussendoor voor mijn gezicht zat de pvc pijp om adem te halen tegen de houten wand van oude planken met spleten er tussen op de aanhanger van de nog oudere verroeste naar dieselgassen stinkende vrachtwagen. Dit was tien keer niks, maar het moest.
Schuddend, piepend en krakend vertrekt de oude truck. Ik hoor en voel de bananen verschuiven en ze pletten de kist een beetje in waar in ik onder lig met iets meer druk op mij. Had ik nou die blow maar niet gerookt want we waren nog maar net op de snelweg en ik herinner mij pardoes de verhalen van mijn vader gaande over de grote vaart van vroeger en over ruimen vol bananen met spinnen zo groot als je hand. Juist, genaamd bananenspinnen dus. Ruimen van schepen? En dat overleefden die etters, de gehele reis lang? Nou, dan heb ik ze nu kakelvers niet versuft en bijtgraag uit (of in) eerste hand. Dom, dat ik daar niet eerder bij stil gestaan had want dan had ik even die bananenkammen goed laten checken. Met veel moeite haalde ik mijn dolk van mijn rug en hiel hem voor mijn gezicht om de eerste de beste spin te spietsen die voor mijn neus zou verschijnen, om nog maar niet over mijn broekspijpen en dergelijke te beginnen. De gedachten alleen al. Daar kon ik gewoon niet bij nu. Zo'n beet, en dan geen hulp. Dan ga je gewoon de pijp uit, heel toepasselijk gezegd. En in een kistje lag ik ook al! Alle woorden klopten ook al. Bali? Balie dan? Dit was mijn einde, ik wist het zeker! Ik werd nu helemaal paranoia begon zeer snel en zwaar te ademen, te snel voor het smalle pvc pijpje en kreeg hyperventilatie, de hitte kwam ook nog op en dat werkte ook niet echt mee. Mijn hartslag stond op honderdtwintig slagen per minuut en was zeiknat van het angstzweet. Ik zou dood gaan als ik mezelf nu niet onder controle kon krijgen. Het lukte me de angst iets te kanaliseren en mijn hart ging iets rustiger kloppen. Net rustiger genoeg voor het weinige zuurstaf dat ik binnen kreeg en kreeg een soort van balans met heftige pieken en dalen al gelang de angstaanvallen die ik bijna de gehele rit hen gehad doordat ik nergens anders meer aan kon denken als aan die kolere verhalen van mijn vaders ruimen vol spinnen die terug kwamen van de grote vaart. Wanneer zou die rotwiet uitgewerkt zijn? Benauwd snel ademend door dat pijpje en vloekend alsof ik een vrouw in bevalling was. Wat een teringzooi zeg! Ik vervloekte mezelf, de Heroïne, en vooral Bali. Alleen die naam al. Ik had het kunnen weten, ik geloof niet in toeval.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Spanning
116
Geef je reactie op deze inzending: