Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Indonesia; The Great Escape

Een dodelijke haal over zijn strot in gedachten voor het geval dat het foute boel zal zijn loop ik op de gestarte motor die onverlicht in de schaduw op mij wacht af. Ik had de morgen ervoor op de toeristische markt een pracht van een traditionele dolk gekocht en liet hem slijpen bij de plaatselijke ijzersmid tot als een scheermes zo scherp. Alleen als ik hem beloofde het te trekken wanneer ik hem echt nodig had dan wilde hij er een dodelijk gif op smeren welke volgens hem was vervaardigd met het gif van een Cobra. Geen extra kosten aan verbonden. Ik trek mijn shirt los uit de broekrand zodat ik vrij spel had om het mes eventueel snel te kunnen trekken.

"Cepat pak lari!" "Snel, kom snel rennen pa!" Hoor ik de man in het donker mij toeroepen. Ik ging er niet op in en bleef op mijn hoede en versnelde mijn tred niet. Ik wilde goed en zeker de situatie inschatten. Niemand was te vertrouwen hier, en alles en iedereen is te koop. Ik kon nu van alles verwachten na deze krankzinnige dagen. En als het een val was, met hoeveel man zouden ze zijn? Ik zou me huid duur, of helemaal niet verkopen. Ik was klaar om te doden de motor te grijpen en vol gas weg te steigeren, het was hun of ik.
Ik moest deze kans wel pakken en was dus eigenlijk machteloos. Ik bedoel ik had niet echt een keuzepakket. Gezien het bericht van Boman dat ze mij in ieder geval zouden lynchen. Gezien hetgeen waar ik getuige van was. Dat is niet echt toeristische reclame voor Bali dus zouden ze mij geen kans geven van het eiland te ontsnappen. Alle wegen zouden afgezet worden. Mijn getuigenis mocht hoe dan ook niet wereldwijd worden.

Als ik met gespannen armen en nek op de motor afloop, zie ik de zelfde smeerpijp van gisteren die mij het berichtje had gegeven in het vage schijnsel van de maan. Ja, het was hem zeker, dezelfde penetrante zweetlucht en ik herkende zijn stem, toen hij zei: "Snel achterop, we hebben niet veel tijd, ze zijn al onderweg." Een kleine een zeer kleine geruststelling deed mijn spieren iets ontspannen al was het maar voor een paar seconden en stonden snel weer strak van stress en de spanning. Ja, jij kan mooi lullen, dacht ik mijzelf, ik bleef voorlopig nog maar even stand-by, al was het zittende.
Hij vertrok zachtjes uit stilstand in zijn tweede versnelling, alsof het een diesel was. Ik hield me vast met mijn vingers van mijn linker onder het zadel en de ander nog met het heft van het mes in handen want zodra ik iets ziet wat niet naar mijn zin zou zijn had ik mijn bestuurder zijn strot zonder pardon afgesneden en mij daarna op de plunjezak om mijn val te breken van de motor af laten vallen, deze daarna snel te weer op pakken hopelijk niet opnieuw te hoeven starten en er vervolgens als de westwiedewestpestpleuris van door te gaan. Mocht deze niet in bonken liggen tenminste want dan bleef alleen nog rennen over en wat waarschijnlijk mijn einde zou betekenen. Dat alles organiserend in mijn hoofd voel ik pas na een half uur dat de vering onder mijn zadel kapot is, en elke keer dat hij over een heuveltje, bobbeltje of door een kuil rijdt zitten mijn vingers klem tussen zadel en het frame. Ik besloot me vast te houden aan zijn leren jacket, al stonk hij als een beer, dan kon ik hem tenminste een gooi geven ook mocht hij mij willen flessen.

So far, so good, zijn wij al een uurtje onderweg en er zijn geen vreemde fratsen uitgehaald en ben ze ook niet tegengekomen, nog niet tenminste. Wat was hij van plan? Hij wilde toch zeker niet driehonderd kilometer op dit gare ding afleggen, ik werd nu al gek, voelde compleet door elkaar geschud en alles in mijn lichaam trilde.
Kunnen we niet even stoppen? Mijn reet doet zeer, vraag ik. Het was natuurlijk logisch dat we de snelweg niet namen daar deze afgezet zouden zijn. Wat een hel zeg, dit ellendige tientallen kilometers lange hobbelige pad en dan ook nog zonder vering onder mijn zadel. "Nanti, nanti, masih bahaia tuan." "Later, nog steeds gevaarlijk meneer." Dat kan wel zo zijn, maar dit trek ik niet lang meer, en na een half uur verbijten brul ik dan ook keihard in zijn oor: "Stoppen nou!" Van schrik knijpt hij niet alleen in de rem maar trapt ook nog keihard op de achterrem en de motor slipt half weg op het kronkelige zandpad, bezaaid met kiezelstenen en grind. Ik spring op tijd van het zadel om niet te hoeven vallen, Hij lag echter met zijn lichaam half onder de motor, en had zijn kuit lichtelijk verbrand aan de uitlaat en zat onder de schaafwonden en zijn spijkerbroek was nu alleen nog spijker. Tjaa.. dan moet je ook maar niet zo gek hard remmen. Ik trok snel de motorfiets aan het stuur van hem af. Als dit ventje het goed bedoelt of zelfs als hij het niet goed bedoelde, stond ook hij nu ook stijf van de stress en adrenaline, want iedereen op Kuta wist inmiddels wel dat ik als ik eenmaal echt kwaad werd ook echt knettergek gek kon zijn. Dat kwam nooit of in ieder geval haast nooit voor maar toch kreeg ik nu een beetje meelij met dit kereltje al kon ik dit niet laten blijken natuurlijk. Hij riskeerde zijn leven waarschijnlijk ook alleen maar gedwongen door de armoe door deze rare klus te doen en zelfs waarschijnlijk ook daar naast niet eens af had mogen slaan onder druk van mijn vrienden. Dat het leven hard is en oneerlijk verdeeld bleek maar weer eens keiharde waarheid.

Schrijver: Franciscus Borst, 12 maart 2013


Geplaatst in de categorie: reizen

4.0 met 10 stemmen 182



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
13 maart 2013
Email:
joke190411hotmail.com
Graag gelezen dit verhaal.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)