Aan de oude Sacramentskerk
De Sacramentskerk met haar boogvormige ramen herinner ik me uit mijn jeugd.
Van binnen was zij mooi en schitterend als in de mist van mijn bijziendheid het hele panorama van bloemen, kaarsen, gouden beelden en andere parafernalia vervaagde en zich vermengde als verfklodders op een schilderspalet en werd tot een als het ware impressionistisch vlekkerig schilderij met dominant de warme kleuren geel, rood en ijsblauw van de hemel buiten.
De schoonheid van haar interieur leek symbolisch voor de mij altijd onduidelijk gebleven weldaden van het Christendom, dan wel van Jezus Christus in eigen persoon, weldaden die de priesters, nonnen, paters en kapelaans later nooit overtuigend over het voetlicht konden brengen.
Haar met een mintgroen, driehoekig dak bekroonde toren diende in mijn geest als dé kerktoren bij uitstek, alsof niet de talloze typen en bouwstijlen waarmee ik later kennismaakte evenzeer hun rechtmatige plaats verdienen op de aarde en onder de zon.
Nu siert haar dak haar rechthoekige, bruine, bakstenen toren niet meer en staat zij op de nominatie voor de onbarmhartige slopershamer.
Van haar gouden wijzers zal ik dan de tijd niet meer af kunnen lezen, maar helder en duidelijk zal haar stenen gestalte in mijn geest blijven bestaan, met alle sentimenten en gedachten die ik onlosmakelijk en voor altijd aan haar
verbonden heb......
Geplaatst in de categorie: religie
herinnering
116
Geef je reactie op deze inzending:
Laten we hopen dat toch nog de nodige kerken voor zoiets bespaard zullen blijven.