Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een "tandheelkundig verleden"

Je was zeven of acht jaar oud. Je wist dat het tijdstip was aangebroken als de mevrouw met de mintgroene kaarten in de klas kwam.
Je wachtte lijdzaam tot je naam werd genoemd, je kwam naar voren en liep mee naar het busje. Vervolgens werd je in het geblindeerde voertuig, via een jou onbekende route, hobbelend en schokkend door de halve stad vervoerd naar het je van eerdere gelegenheden bekende gebouw. Daar was de grote ruimte met het hoge plafond, met in het midden de betegelde wasbakken, waar je je tanden kon poetsen; het voorportaal van de hel.
Vervolgens de kamer waarin, onder het gelige lamplicht de "fauteuil" stond waarin je mishandeld zou worden. Gewillig ging je zitten, je klemde je zwetende handpalmen om de leren armleuningen. Dan; doordringende, snerpende, felle pijn, ondraaglijk, die je tot op het bot ging. Alles onderging je schijnbaar willoos, maar je had wel willen gillen, schreeuwen, slaan en stompen uit protest tegen de pijn en tegen hen die verordonneerden, dat jij zo'n pijn moest voelen.

Nu ben je zestig en de beulen uit je jeugd leven niet meer. Je zegt tegen de verpersoonlijking van de humaniteit, die nu je tandarts is, bij ieder bezoek: "verdoven, alstublieft". Dan zegt hij: "Mond open!" en je spert je mond zover open, dat de natuurlijke scharnieren bij je mondhoeken het dreigen te begeven. Vervolgens steekt hij de injectienaald zover in je tandvlees, dat je je erover verbaast, dat deze je hele strottenhoofd niet doorboort. Je hele kaak verstijft en nu mag hij wat jou betreft op de proppen komen met zijn apparatuur. Moeiteloos onderga je het mitrailleurvuur dat op je gebit wordt
uitgeoefend door de zware instrumenten. Je ziet de lieve haartjes op zijn onderarm tegen het felle lamplicht. Hij propt je mond vol met tampons, zaagt, hamert, beitelt en schroeft, waarbij hij zich af en toe vastgrijpt aan je bovengebit als een drenkeling aan de hem eindelijk toegeworpen reddingsboei.

Wat kan het jou schelen: de beulen leven niet meer!

Schrijver: I. Broeckx, 4 juli 2013


Geplaatst in de categorie: overig

5.0 met 1 stemmen 100



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
5 juli 2013
Email:
hmessielive.nl
Ineke, maar al te levendig geeft jouw verhaal de kinderlijke angst voor tandartsen weer. Ja, de nodige volwassenen hebben het ook nog.
Ondanks alle vooruitgang en verzachting in de tandheelkunde blijft het toch een enge aard houden. Dat breng jij wel heel duidelijk naar voren.
Maar zelf heb ik die angst betrekkelijk weinig gekend, want ik hield bij alle handelingen des te sterker de gedachte dat het om mijn welzijn ging.
Ineke, een prettig weekeinde toegewenst en ga jij voortaan maar met een gerust hart naar de tandarts toe.
Veel groeten van Han.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)