Zomer
Onze oude aarde zweette en zwoegde die dag en hulde zich in tropische hitte, alsof de evenaar door onbekende hand was verlegd naar het noorden en zijn onbarmhartig regime deed gelden in het doorgaans natte Nederland. Op die dag kocht ik de meloen. De vrucht, omgeven door de maïsgele, dikke, door de natuur geaderde schil, woog zwaar in mijn beide tengere handen.
"Twee gulden vijftig" gebood de marktkoopman. In de mobiele broeikas van de bus probeerde een wanhopige wesp de glazen barrière van de ramen tevergeefs te doorbreken.
Mijn oude moeder en ik zouden op deze dag samen meloen eten. Ze zou het blinkend stalen keukenmes meedogenloos hanteren om het innerlijk van de meloen te ontleden en bloot te leggen. Daarna konden we smullen van het zoete, aromatische, lichtgroene vruchtvlees.
Onweer zat in de lucht en ik verheugde me al op donderslagen, die, als een drumsolo, zouden wedijveren met mijn heftig kloppend hart...
Geplaatst in de categorie: familie
zomer
1.454
Geef je reactie op deze inzending:
Zo'n meloen is een verkwikking op die snikhete dagen. Geen wonder dat je naar een onweersbui verlangt, die dan een heerlijke opfrisser is
Wat een leuke vergelijking van de Evenaar, die zich vergist zou hebben en zich naar het Noorden verlegt!
Ineke, ik bewonder jouw zin voor werkelijkheid, die zowel heel aangenaam als spijkerhard kan zijn.
Om eerlijk te zijn: zelf heb ik met mijn verhalen steeds de drang om het sprookjesachtige te zoeken. Ja, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is.