Naaktstrand
In 1974 had ik een kamer bij een Indische mevrouw, een mooie slanke dame. Haar man had ze verloren bij de Birma spoorlijn, die door de gevangenen van de Japanners aangelegd moest worden. Bij haar had ik een goed leven. Mijn kamer was mooi gemeubileerd en op het balkon had ik uitzicht op een park met een meertje. Vaak zat in daar in een rietenstoel een boek te lezen en te genieten van mijn pijptabak. Dan bracht ze me een kopje thee en kreeg ik een knuffel. Ze zat dan even aan mijn rechteroor te wriemelen. Vond ik wel verdacht. De dame was in de zestig, schatte ik.
Op een zondag zijn we een keer samen naar een museum geweest om schilderijen te bewonderen. Omdat ik als jongen van negen jaar aan de kust heb gewoond werd ik blij, toen ik een schilderij zag van Monet, een uitzicht op de Middellandse Zee. Heel lang heb ik er naar zitten kijken en zag mij in gedachten daar op het zandpad lopen tussen de korenvelden met uitzicht op de blauwe zee. Prachtig met die blauwe hemel erboven versierd door stapelwolken. De lieve dame vond het ook prachtig en stelde voor samen een keer een strandwandeling te maken. Of ik een idee had, waar?
Meteen wist ik waar ik naar toe zou gaan, namelijk het strand van Callantsoog in Noord-Holland. Vlak voor het uitbreken van de oorlog in mei 1940 was ik daar op de lagere school.
Op een mooie zonnige dag in juni gingen we op stap, eerst met de trein en dan de bus. De dame moest ik ondersteunen bij die hoge trap daar, maar eenmaal boven nog een stukje lopen op een zandpad met aan het einde het schitterende uitzicht op de Noordzee. De dame was zeer enthousiast, zo mooi vond ze het uitzicht met in de verte schepen. Waarschijnlijk dacht ze aan de tocht over zee van Indië naar Nederland zonder haar man, vlak na de oorlog.
Voordat we gingen wandelen namen we een terrasje en aten we een broodje kaas met een kopje koffie. Toen gingen we wandelen vlak naast de aanstormende golven. Vaak moesten we terug springen om niet nat te worden. Wat is het toch heerlijk op het strand te lopen met een krachtige wind uit het westen en de krijsende meeuwen boven je. De dame gaf mij een arm, en zei:
''Ik vind het fijn hier met jou te zijn, lekker in de frisse zeelucht genieten van het uitzicht. Hier is het gelukkig niet zo erg warm. Op het schip vanaf Indië was het vreselijk heet. Ik denk er vaak aan.''
Toen we een flink eind hadden gelopen schrok ik mij een hoedje. Zij had het nog niet in de gaten, maar bij de ingang van een zandpad naar de duinen zag ik een naakte man zitten met een zwarte hoed op. Wat een idioot, dacht ik. Ik kon het niet nalaten, haar op dat tafereel te wijzen. Ze keek en moest glimlachen.
Ze zei:
''Niks bijzonders hoor, in Nederlands Indië heb ik zo vaak bloot gezien, maar niet met een hoed op.'' Toen deed ze haar rechterarm om mijn middel en kriebelde mij. Door je hospita gekieteld te worden, ik wist niet wat ik meemaakte.
Toen gebeurde echt iets geks. We zagen een man van middelbare leeftijd spiernaakt op het strand liggen met zijn hoed op zijn geslachtsdeel. Zij zag het natuurlijk ook en hield haar hand voor haar mond en begon daarna hard te lachen.
''Wat een land is Holland'', zei ze.
Toen had ik het pas door, we liepen op het naaktstrand. Callantsoog was de eerste plek in 1973 waar men naakt mocht recreëren.
Ik ben een rare en wilde een geintje uithalen, en zei tegen de naakte man:
''Een heer neemt zijn hoed af voor een dame.''
Laat ie het nou doen, hij haalde zijn hoed van zijn geslachtsdeel af. Je hoefde daar niet van te schrikken, het was maar een kleintje. De dame had het niet meer en wilde vlug terugkeren naar het gewone strand. We besloten in het dorp wat te gaan eten, patat met een kroket en appelmoes.
Weer thuis gekomen gaf de dame mij een zoentje en bedankte voor de fijne dag en ze moest weer lachen om die man met de hoed.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: bedankt
hospita
8.167
Geef je reactie op deze inzending: