Berichten uit een zorgcentrum/Het verhaal van een vrijwilligster (vervolg)

.....bij een andere gelegenheid vroeg mevrouw om nachtjaponnen. Het sneeuwde op de dag waarop ik daar op uit ging en op de markt, voor een kraam, zag ik geschikte japonnen hangen. Ze waren lichtroze, blauw en groen van kleur, wapperden in een licht briesje en leken wel wat op vormeloze zomerjurken volgens een lang vervlogen mode. Maar het was waar mevrouw om gevraagd had en toen ik ze haar getoond had, trok ze ze over haar kleding aan en het was naar genoegen, al zouden de mouwen wat ingekort moeten worden.
Overigens had mevrouw me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze pompoentjes zou kunnen maken; wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de eveneens zelfgemaakte poppen en beesten te versieren en te vervolmaken. Ik bewonderde haar zozeer om de moed, om de wilskracht waarmee ze nog streefde naar de bereikbare doelen, al waren die doelen zo minimaal, zo nietig in het licht van de dood, die op kousenvoeten naderbij sloop.
De zelfgemaakte poppen met de vertederende, lieflijke uitdrukking op de gezichtjes schonk ze later weg, gaf ze aan kinderen die haar niet kenden, kinderen van de naburige crèche, van wie ze de overgrootmoeder zou kunnen zijn, maar ze was geen overgrootmoeder, want ze had nooit een kind het leven geschonken. En de tijd is gekomen dat ze geen poppen meer haakte; ze haakte of breide in het geheel niet meer, want de oude ogen hadden hun levenslange werk nagenoeg gestaakt.
Voor haar 86ste verjaardag had ze om gerbera's gevraagd; gele, rode of oranje gerbera's met wat groen ertussen en in de winkel liet ik op het begeleidende kaartje schrijven, in levensgrote blokletters: "Lieve mevrouw Van Keulen, een cadeautje voor uw verjaardag, van uw trouwe vrijwilligster Ineke."
Op de dag van haar verjaardag was ik haar enige bezoekster en mevrouw droeg, wellicht als "verkapt", "onopvallend" bewijs van dankbaarheid, het zwarte shirtje dat ik haar schonk, met daarop een goudkleurig medaillon. Hoewel met recht en reden haar aanklacht tegen haar lot en leven zonder einde zou kunnen zijn, spaarde zij mij zonder aanleiding of noodzaak en trachtte ze onze ontmoetingen gezellig te maken met appelsap, thee, bonbons en koekjes......

Wordt vervolgd

Schrijver: I. Broeckx, 9 oktober 2013

Geplaatst in de categorie: eenzaamheid