Opnieuw naar Den Bosch/Museumbezoek respectievelijk zielsverwantschap.....

Vanuit de hoge ramen van mijn flat zie ik iedere dag de razendsnelle interlokale bussen passeren op de snelweg naast mijn woning en vandaag zal ik zelf ook passagiere zijn op mijn weg naar Den Bosch door dorpen, langs bosschages, velden en rommelige, schijnbaar wanordelijke bebouwing en langs een huiveringwekkende kerk met vele zeegroene koepels die kennelijk ontsproten zijn aan het brein van een dolzinnige, demonische architect en die als gezwellen, dan wel als de uitgezakte borsten van een overjarige matrone, die het moeten verliezen van de zwaartekracht, tegen de gevel hangen en met een eveneens demonisch aandoende klokkentoren, die nu het tijdstip van tien uur in de morgen aanwijst.

Als we bij het station van de vestingstad aan de Dieze zijn aangekomen, wacht ik, zoals afgesproken, bij de roltrap, die vele reizigers aanvoert; jong en oud, mannen en vrouwen, totdat, toch nog onverwacht, mijn liefste zus uit de menigte opduikt en mij omhelst. Door haar eerdere werkkring in deze contreien weet zij het Noord-Brabants Museum feilloos te vinden.

De collectie vormt een rommelig en divers, op schijnbaar willekeurige wijze bijeengegraaid samenraapsel van objecten: negentiende-eeuwse schilderijen en een aangrijpende, fijnzinnig gepenseelde afbeelding van een kat en hond, geafficheerd als "trouwe kameraden".

Maar het gebouw met het brede exquise terras dat uitziet op de tuin met de monumentale beuk is mijns inziens meer waard dan de prullerige artefacten die hier bijeengebracht zijn en onderling geen samenhang vertonen (Wat te denken van de collectie portretten van grote gezinnen en van de foto's van die tweelingzusters, die op schijnbaar zo wonderlijke, maar in feite toch niet zo uitzonderlijke wijze hun levens gedeeld hebben in hetzelfde huis?)
Dit alles wordt afgewisseld met reminiscenties aan de middeleeuwen en met de huiveringwekkende kazuifels en beelden die een devotie moesten dienen die niet meer van deze tijd is, al zo lang passé, en met een merkwaardig maar uniek schilderij van de hand van de beroemdheid der beroemdheden; van niemand minder dan van Van Gogh, van een schaapskudde, dat hier, merkwaardig geïsoleerd, getuigenis aflegt van zijn grote talent en kunstenaarschap.

De museumwinkel herbergt vele esoterische catalogi, die maar zelden een koper vinden, van de hand van kunstenaars die eveneens zelden de weg naar het publiek kunnen bewandelen, en aparte hebbedingetjes en speeltjes.

Na ons bezoek weten we weer zonder omwegen de weg naar het station te vinden; mijn zus kust me vluchtig en ik moet afscheid nemen van de kameraad, die in ronduit verschrikkelijke tijden naast me heeft gestaan als niemand anders, van mijn zielsverwante, die haar verre terugreis weer aanvaarden moet.....

reis museum zus museum zus

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 86