Een mislukte ontmoeting?

Na de grote hitte is augustus koel en mild. Een helder licht koestert de aarde en liefkoost haar. De rode, roze en oranje rozen bloeien nog steeds.

Op het terras van Café-Restaurant "De Moerse Hoeve" is het op vrijdagavond een drukke bedoening en als ik er die avond plaatsneem valt mijn oog op een ouder echtpaar dat een plaatsje gevonden heeft in de rieten stoelen die de glazen tafeltjes omringen; mevrouw heeft de bloei van haar jeugd ver achter zich gelaten en bedient zich van een rollator en trekt af en toe, alsof het zo hoort, aan een sigaret; een ander gezelschap, bestaande uit twee nog jonge heren en een dame eet en drinkt naar hartenlust; men lacht en schertst en laat eveneens de sigaret niet onberoerd.

Hier heb ik afgesproken met een van de dames die op mijn advertentie gereageerd hebben; zij maakt meteen al op het eerste gezicht door haar fragiele gestalte de indruk van een rietstengel die onder de orkaan van het leven geknakt is.
Haar lange grijze haar overhuift haar voorhoofd en haar donkere ogen liggen ingebed tussen wallen van vlees.

Nadat het vertrouwen tussen ons enigszins gegroeid is, bekent ze me dat ze na een negenjarige therapie nog steeds veelvuldig haar handen wast en haar huis schoonmaakt en gedurende de rest van de tijd meestal op bed ligt.
Ze is haast dodelijk beangstigd door een klein vleugje sigarettenrook dat onze richting uitdrijft vanaf het tafeltje naast het onze en dat toch vanzelfsprekend meteen al vervluchtigen moet onder de wijde augustushemel.

Ik had gehoopt met haar Heidelberg nog eens te zien en Rome, Praag en Parijs, maar dit plan lijkt me bij eerste kennismaking volledig onuitvoerbaar.

Na mijn thuiskomst volgt de teleurstellende telefonische mededeling aan haar adres: "Het spijt me, maar ik kan je vriendin niet worden"

ontmoeting advertent advertentie afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 94