Alle inzendingen over afscheid

Op een dag zag ik het miezerige verpauperde verdiepinkje in de achterbuurt weer vanaf een afstand en de nu verduisterde en geblindeerde ramen, die me aan leken te grijnzen, leken tot in alle eeuwigheid een onheilspellend verhaal te vertellen. Daarachter werd eens het tragische en tot mateloos ong...

‘Natuurlijk zijn de tijden veranderd, maar jurkjes en korte broeken in alle kleuren, teenslippers. Ik weet niet, hoor. Dat trek je aan als je naar een barbecue gaat.’ Ze maakt haar ogen los van de anderen en kijkt hem aan. Hij knikt. Draait zijn lepeltje traag in de koffie. Het maakt een k...

Ver, verscholen in de tijd, ligt de herinnering aan de man die mijn Vader was; mijn eerste leraar en mentor die goedwillend over mij waakte; met wie ik op de foto sta: een fragiele baby in de armen en handen van Hem, die ik later zo goed zou leren kennen. Muziek begeleidde zijn leven; hij dook we...

De diverse kerkhoven van onze stad maken daar ook deel van uit en ze kennen als het ware ook de doden een rechtmatige plaats, een verblijf en een domicilie toe alsof zij er nog altijd bij horen. Aan de Goirkestraat houdt een rij van stenen, gevleugelde engelen de wacht, voorzien van trompetten, d...

Ze namen deel aan de vergaderingen en ze schaarden. zich keer op keer rond de tafel In hun innerlijk moeten ondefinieerbare, onherleidbare en kolkende gevoelens hebben rondgetold, maar stil, verstard en verkrampt waren de gezichten waarmee zij voor zich uit staarden. Stil waren hun stemmen die ge...

Aan de horizon bevindt zich de gestalte van de hoge toren, blauwachtig en schimmig in de verte. Ik mag wel met recht beweren van het in Tilburg beruchte flatgebouw. Naar men in de stad beweert dwarrelen daar vanaf grote hoogte met enige tussenpozen de kwetsbare lichamen van de zelfmoordenaars nee...

Bestuursleden, directie Kamer van Koophandel Rotterdam, ondernemers, onderneemsters, mkb-netwerk, levenspartner Jelle, vriendin Giselda, dochtertje Giulia, familie en een paar vrienden, Allereerst wil ik directeur Rienk van den Berg hartelijk danken voor zijn gesproken woorden en.... Dames...

Daar moet het zich afgespeeld hebben, daar waar de massieve kolos van het gebouw van de Holland Amerika Lijn verrijst, daar waar het water tegen de kade klotste toen Rotterdam nog niet haar naoorlogse silhouet verkregen had, maar toen de Sint Laurenskerk in de verte niettemin haar toren verhief, zoa...

Vandaag is het een heldere oktoberdag met kou in de lucht en met matig zonlicht; vandaag heb ik aangebeld op huisnummer negenendertig in de Gouverneurslaan; ik was dit al langer van plan. De straat ligt er schijnbaar nog altijd zo bij als vijfendertig jaar geleden, maar opeenvolgende bewoners heb...

Wat is, is al spoedig wat was...

Na een herfst en winter van intense rouw over het heengaan van zijn voormalige geliefde Emma begon de lente van 2011 voor Bjarne Gosse met de laatste tranen. Alle hoofdstukken over Emma Petronella waren nu echt verleden tijd. Ze lag begraven in haar kist op de grote begraafplaats niet ver van de roz...

Ik ontmoette Jasper Trip bij het standbeeld 'De beste stuurlui' van Jan van Velzen in Medemblik. Hij zag er haveloos en ongezond uit, maar hij zei, dat het uitstekend met hem ging. 'Woon je ook in Medemblik?', vroeg ik. 'Nou, nee, ik heb onderdak bij het Leger des Heils in Amsterdam, maar vroeg...

Het was september. De zon was nog warm en zette nog kracht bij. Een moeder moest voorgoed afscheid nemen. Mijn vriendin had verklaard dat ik na de dienst in de kapel moest uitzien naar een mevrouw met een forse huidkwaal in het gezicht. Een dergelijke kwaal heeft wellicht als enig voordeel een on...

Ach mama, hoe lief, verlegen en fragiel sta je op die oude foto, te midden van twee dames, met een glas wijn in de hand, op een sofa, toen onze oom zijn bruiloft vierde; je was vijfenveertig. Hoe strekte je, toen je tachtig was, je doorgroefde hand naar me uit; hoe zei je; "Je bent mijn kind!" ...

Het mooie, solide naamplaatje dat de namen vermeldt van de acht bewoners van ons appartementencomplex en dat na het groot onderhoud bevestigd is, geeft ook de naam weer van de bovenbuurman en mijn naam met de trotse C. van mijn doopnaam Catharina die ik voor genoemd doel verkoos boven mijn roepnaam ...

Op mijn vitrinekast staat een kop en schotel van uiterst breekbaar porselein met daarop turquoise en zwarte motieven; bescheiden en armzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk dat herinnert aan een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke...

En eens, eens toen je zwakke, maar zo tedere en zo kwetsbare ziel nog altijd in je flakkerde met een vlam die spoedig zou doven, nam je me mee naar die velden, die ik de velden des doods zou willen noemen. Sinds lange jaren rust je daar, onder de eik die je uitkoos en die je beschermt, zoals het ...

En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange, stalen trap uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen. Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van het afscheid was nu aangebroke...

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen.... De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn.... En ik heb de dieprode en paarse bloemen van de rododendrons bewonderd die iets van Haar geest, van Haar hart en ziel weerspiegelen, waarin Haar le...

Zal ik op een kwade dag de trucks niet meer zien passeren met onveranderlijk op de buitenkant onder de naam van de firma het woord "Logistics"? Zal ik de rechte, zwarte banen van de schaduwen niet meer kunnen aanschouwen die zich in het zomerseizoen neerleggen op de oranje dakpannen van de flat...

De afgelopen veertien dagen zijn verlieservaringen. De natuur en wat er leeft die mij doet stil vallen. Te veel om te verdragen. Laat staan de gebeurtenissen als Goddelijk te beschouwen. Toen ik de merel zag vernietigd worden door een iets grotere roofvogel was ik geschokt. Je kon hem horen kr...

Hij had zijn bescheiden carrière ten einde toe volvoerd. Men had hem de rang van "commies" toebedeeld. Hij maakte dag aan dag de gang naar het Kafkaëske kantoor aan de Stationsstraat, doorsneden door labyrintische gangen. De gedachte aan de ongelukkige zoon moet hem gekweld en geobsedeerd hebben...

----------------------------------------------- TOT ELKAAR KOMEN ----------------------------------------------- De vogels in de bomen fluiten het concert des levens. Ik parkeer mijn auto voorzichtig op de weinig gebruikte, met mos begroeide parkeerplaats voor het bejaardentehuis, maar toch hoor ...

Het is gezellig geweest. Goed, tijd om naar huis te gaan. Niks zo treurig om als een van de laatsten de toko te verlaten. Alsof je niks anders te doen hebt dan je beschaafd te laten vollopen met collegae op een anders saaie en vervelende vrijdagavond. De kinderen, zijn voetbal. Ma die belt. Wann...

Veertig lange jaren waren voorbij gegaan in de inrichting en de verplegers, onder wier hoede hij verkeerde, waren gekomen en gegaan. Ze waren het instituut in- en uitgevlogen als duiven in een duiventil en vaak had hij zich verlaten gevoeld als een verweesd kind of als iemand die door zijn voorheen ...

En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange stalen ladder uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen dat onze woningen scheidt. Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van ...

Mijn aandacht werd getrokken door een profielfoto op facebook. Het bleek de auteur te zijn van het boek ‘Leven met de dood’ De titel sprak mij erg aan en ik besloot het boek te bestellen. Alles wat met de dood en de rituele daarom heen te maken hebben heeft mijn interesse. De volgende dag ...

Aan de Goirkestraat staan de standbeelden die een Rooms-Katholieke traditie symboliseren dan wel vertegenwoordigen in een lange statige rij. Sommige zijn begroeid met klimop dat als het ware steun zoekt tegen het beeld van de heilige. Achter de stenen gestalten bevinden zich de vele graven en grafmo...

Het dorp Ewijk kent haar voorzieningen zoals gebruikelijk in vele dorpen. Men zou dan ook wellicht kunnen beweren - met een misschien wat merkwaardige redenering - dat ze alle variaties vormen op een thema. Men zou ook kunnen zeggen dat wat ik zou willen noemen de "parallelle wereld" (helaas een b...

Naast de overige lieflijke en kunstzinnig vervaardigde meubelstukken die mijn sinds lange jaren overleden moeder mij eens schonk, naast de zwarte vitrinekast en de kledingkast die we samen eens aanschaften, is nog altijd een wit tafeltje in mijn bezit dat mij zeer dierbaar is. En zo herinneren mijn ...