Verhalen

DE OVERBODIGE SCHAKEL

Zittend in de tuin en al de bedrijvigheid daarin aanschouwend, van de mieren, bijen, vogels en de planten,
bedenk ik maar weer eens hoe mooi de natuur toch in elkaar zit.
De bloemetjes die zich mooi maken en/of lekker geuren om zich te laten bezoeken door bijen, vlinders en andere insecten en vogels, die zo indirect in ruil zorgen voor hun bestuiving en elkaars voortbestaan.
Een voordelige ruil voor alle deelnemende partijen. Prachtig toch.
Geweldig om je te realiseren hoe alles aaneengeschakeld is; min of meer afhankelijk van elkaar. Dat de één iets mag betekenen voor de ander. Dat we met z’n allen een groter geheel vormen, een groot systeem vormen, dat we met z’n allen de NATUUR zijn.
Hoe alles mekaar steunt en dat gewoon ongedwongen van nature.

En dan, dan plotseling schrik ik wakker uit die dagdroom, die overpeinzing. Vraag me af wat ik hier eigenlijk doe, ik als mens.
Het klinkt hard, maar ik vraag me af: wat geven wij de natuur in ruil voor wat we van haar krijgen en nemen? Hoe passen wij in het mooie verhaal van de natuur?
Wij de mens nemen alleen maar, en geven niets in ruil, wij breken alleen maar af. Het klinkt zo zuur, maar kijk om je heen en weet dat het helaas maar al te waar is.
Wat is onze rol in het geheel, hebben wij überhaupt een rol? Is ons de rol van een virus toebedeeld, dat de NATUUR aantast? Dat enkel zorgt voor dood en verderf? Erg lelijk om te constateren, maar toch …. .

We zullen de natuur meer moeten omarmen en er heel veel beetjes en snel naar terug moeten om ons zelf niet verder te ontwikkelen tot de overbodige schakel.