Verhalen over afscheid

Dat intens moment

“Zul je me missen”, vraag ik zacht.
Mijn hand strekt zich naar je uit, zonder je aan te raken. Het dichtbij lijkt nu zo ver.

“Zul je me missen, zoals ik nu al voel dat ik jou missen zal? Elke dag een beetje meer. Het zal raar zijn om goedemorgen te zeggen zonder antwoord te krijgen. De kat zal je zoeken, weet je. Ze is immers gewend om ‘s morgens lekker bij je te gaan liggen voor je opstaat. Dicht tegen je aan. Daar waar ik even eerder lag; in de warmte die ons omhulde in de nacht...

Zul je me missen, zoals ik jou wanneer de zon probeert de nevels in een prille ochtend te verdrijven en de natuur zich opmaakt voor een nieuwe dag? Je weet toch wel hoe graag we op zo’n dag gaan wandelen en foto’s maken van al het moois dat we samen zien. Samen…het woord leeft nu in klanken van emotie. Bij mij tenminste wel, het gaat van boosheid tot verlangen. Zelfs kan samen eenzaam klinken; pijnlijk zoals het woord ‘alleen’.
Dat voel ik bijvoorbeeld bij het tafel dekken voor het avondeten. Dat ene bord lijkt witter nu het alleen op tafel staat; zo doelloos eigenlijk…

Och lief, mijn hoofd tolt van het denken aan dingen waaraan ik niet denken wil. Bijvoorbeeld aan of ik jouw tandenborstel in de badkamer zal laten staan en of ik je trui nog op moet vouwen, die nog in de wasmand ligt. Het raarste wat ik denk is…heeft hij zijn goede ondergoed wel aan.
Zul je me missen, zoals het missen mij nu raakt?
Misschien dat het went… ik hier, jij daar. Vanavond voor het slapen gaan, zal ik je welterusten zeggen in de hoop dat jij dan even aan me denkt.”

Mijn hand strekt zich naar je uit. Zonder je aan te raken ga ik.
Bij de deur kijk ik nog één keer om. Naar de bloemen, naar de kaarsen en de kist.
Ik weet dat ik je nu voor altijd mis.