Josje

Ze kwam de man om de hoek van het bospad tegemoet lopen. Op een paar meter afstand van hem draaide ze zich om en riep: ‘Josje, kom hier!’
‘Ach mevrouw, wat is het toch wat met die kinderen hè, als ze spelen horen en zien ze niks meer. Ze gaan dan helemaal in hun spel op.’
‘Nou meneer het betreft geen kind, maar mijn hond.’
‘O sorry, ik dacht het uw zoontje of dochtertje betrof.’

Plotseling komt Josje de hoek om stormen. Het blijkt een beer van een Sint Bernhard hond (korthaar) te zijn. Vlak voor dat hij zich door haar laat aanlijnen, probeert hij bij de man in de armen te springen.
‘Josje niet doen!’ Natuurlijk te laat. Josje had hem al omver geworpen. Ja, nogal makkelijk, met z’n 60 kilo schoon aan de haak, en totaal onverwacht.
‘Hij vindt u leuk meneer. ‘t Is echt een schat van een hond.’
‘Dat is fijn mevrouw, maar om nou te zeggen dat ik het leuk vond? Nee, niet echt,’ wierp de man tegen. Ze hielp hem overeind en klopte de modder van z’n jas.
‘Ach meneer, bekijk het maar zo, als hij u niet had gemogen, was er niet zo veel aan u heel gebleven. Dus eigenlijk heeft u heel veel geluk.’

De man neemt de schade op, wat al met al meevalt – hier en daar een vieze plek van de modder. Daarna scheiden hun wegen. Hij loopt verder en ondertussen overdenkt hij het gebeuren: verdorie ze heeft gelijk – ik heb vandaag weer het geluk en de modder aan m’n kont hangen.

hond modder kinderen bos

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 124