Stofregen op donderdag

(Nederland, 2023, regie: Linde Voskamp, 82 min., kleur)

De film opent met een man in een bushokje. Hij eet een boterham. Achter hem hangt een reclameposter met een tropisch strand. Regenwater druipt langs de glazen wanden van het hokje.
Tegelijk zien we op een parallel spoor een vrouw in een wasserette. Ze kijkt hoe de trommel van de droger ronddraait. Uit haar jaszak haalt ze een verfrommeld briefje. Een ogenblik glijden haar ogen over de tekst. Op de grond achter haar ligt een kinderhandschoen.
Dan schuiven de beelden langzaam over elkaar. Zowel de man als de vrouw kijkt soms op.
De volgende scène laat een visser zien. Uit een sloot vol grijze vis tilt hij een plastic emmer. Achter hem passeert een bus rijdt zonder passagiers.
Het volgende shot toont dronebeelden van een leeg parkeerterrein.
Daarna zien we wisselend beelden van de man en de vrouw. Hun dagen verlopen synchroon. Hij koopt een brood, zij betaalt met munten bij de kassa. Hij plast tegen een boom, zij steekt een lucifer aan om een kaarsje te branden bij een foto van een hond.
Er is geen dialoog. De soundtrack bestaat uit vallende regen, een oud liedje dat uit een open raam komt, het gezoem van TL-licht.
Op minuut 64 zet de vrouw een koptelefoon op. Wat zij hoort, hoort ook de kijker: een kinderstem die een verhaaltje voorleest.
De beelden versnellen. Hij fietst ineens door een polderlandschap. Zij gooit haar jas in de vuilnisbak.
De film eindigt met het beeld van twee lege stoelen op een balkon. De camera zwenkt langzaam naar de lucht. Vogels vliegen in cirkels boven de wijk. Bij elke bocht knippert het wit van hun buiken naar het grijs van hun ruggen.
Een film over het stille gewicht van alledaagse levens.

... Een preview van een film die niet bestaat. ...

Preview

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 5 stemmen 119