De diepte smaakt naar koper

De snoek ligt stil tussen het wier, als een vergeten gedachte.
De wereld boven hem ruist van licht. Elke golf verandert de kleur op zijn kieuwen.
Honingzacht glijden de peddels van de visser door het water. De vis herkent hem. Deze roeit altijd zo, alsof hij stilte door het water klutst.
Even later ruikt hij de rode, wormachtige smaak van het neergedaalde kunstaas. Hij blijft op afstand.
Licht zakt poederig het water in. Hij houdt meer van het zware licht dat op stormachtige dagen als gember door zijn lijf walst.
Een school voorntjes flitst voorbij. Zij smaken naar zilverpapier. Geen interesse.
Boven hem begint de man te zingen. Het klinkt als de zwemvliezen van over het water rennende meerkoeten.
De snoek blijft liggen. In zijn oude lijf zwemt geen haast meer. Hij blijft in de koelte, waar alles smaakt naar koper, wier en herinnering. Daar waar het donker is als een gedempte bas.

synesthesie snoek visser

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 88