ROZE DROP

In de dorpswinkel hebben ze roze dropstelen bij het losse snoep. Ik heb er een flink aantal gekocht. Ze zijn erg lekker, beweert Tryntsje, het winkelmeisje. Ze zien er in elk geval erg lekker uit. Erg roze. En ze ruiken ook zo lekker, zegt ze. Ze ruiken ook erg lekker. ‘Weet je wat?’, zegt Tryntsje,
‘Ik neem er één.’
Mij vallen de dropstengels een beetje tegen. Hoe heerlijk ze er ook uitzien en hoe zalig ze ook ruiken, ze smaken een beetje vals, naar chemische smaakstoffen. Maar ze staan erg leuk in de snoeptrommel.
Dagen later liggen alle roze dropstengels nog onaangeroerd in de trommel. Ze lokken zelfs geen commentaar uit, ze worden door de kinderen eenvoudig genegeerd. Tenslotte merkt Nancy ze op. Maar ze kiest een doosje smarties. Want de dropstelen kent ze niet en ze weet dus niet of ze lekker zijn. ‘Ja, dat moet je eerst proberen.’ ‘Mag ik dan iets anders als ze niet lekker zijn?’ Nee, dat mag niet, als ze niet lekker zijn dan is haar keuze al beloond met de wetenschap dat de roze dropstengels niet lekker zijn.
Hier kan Nancy zich helemaal in vinden. Maar nu wil ze even liever een doosje smarties.
Johan gaat nog verder. Hij meent dat hij de dropstelen gratis even tegen zijn tong mag houden en daarna zo nodig mag inruilen voor iets anders. Het mag niet. Maar omdat de stengel nog bijna niet tegen zijn tong kwam en niemand het heeft gezien mag hij hem terugleggen. Ook Johan kan van harte instemmen met mijn redenering dat het testen van de dropstengels een waarde op zich vertegenwoordigt, onafhankelijk van de uitkomst. Maar deze keer neemt hij een lollie.
Bij de eerstvolgende tekenwedstrijd ga ik de roze dropstelen uitloven als prijs. Wel pas als de tekeningen klaar zijn, anders beginnen ze er niet aan.

Kinderen Dorpsleven Dorpsleven Friesland

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 37 stemmen 2.186