Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Onbereikbaar is de liefde die reeds bereikt is.

Ze vroeg me, terwijl ze met haar rug tegen m’n knieën steunde: ‘En hoe erg zou je het vinden, wanneer ik m’n lichaam over gaf aan een ander?’. Ik moest een moment nadenken voor ik kon zeggen; ‘monogamie en trouw zijn in mijn woordenboek twee verschillende dingen. Wanneer jij ervoor kiest het bed te delen met een ander, zegt dat niets over je mate van trouw of liefde jegens mij. Ik verlang alleen dat je trouw bent, monogamie zou geen kwaad kunnen’.
‘Hmm, maar je hoeft niet bang te zijn dat ik zal vreemdgaan, ik was gewoon benieuwd’.
‘Benieuwd naar wat?’
‘Benieuwd of je zou reageren zoals ik hoopte dat je zou reageren’, zei ze met een geniepig lachje.
‘Ah, en ben ik geslaagd?’
‘Daarover laat ik je liever in het ongewisse’, zei ze, even mysterieus als ontwapenend. Ze stond op, wierp de handdoek van haar middel en rende geheel naakt richting de kalme, koude zee. Ik draaide me om, m’n zonnebril op het opengeslagen boek leggend, en rende vervolgens achter haar aan.

Ik heb later nog vaak aan dit gesprek teruggedacht. Het was een vrij koude dag in augustus dat we op dat strand zaten. We hadden besloten de wijde wereld in te trekken en de grote stad achter ons te laten met als bestemming het verre, pittoreske Ameland. We waren toen net een aantal maanden samen en we tastten elkaar nog op alle vlakken af. Ze wilde alles van me weten en ik een beetje van haar. Zo wilde ze bijvoorbeeld weten of ik al vaker verliefd was geweest (één keer, na dit antwoord was ze teleurgesteld), of ik van pindakaas hield (zij kon niet zonder), en of ik ooit een nieuwe vriendin zou nemen als ze zou komen te overlijden (Nee). Het waren vragen die niet direct de meest normale waren, maar ik deed m’n best ze zo goed mogelijk te beantwoorden en ik wílde ook eerlijk zijn. Ik stelde haar vragen over haar jeugd, over de muziek die ze leuk vond en haar ouders. De rest vertelde ze vanzelf eigenlijk, ze vond het heerlijk over zichzelf te praten, en ik vond het heerlijk als ze er over vertelde. Maar ze is nooit meer begonnen over dat gesprek, waarschijnlijk was het voor haar minder belangrijk dan het leek en maakte ik van de mug de olifant. Ik heb het haar nooit kunnen vragen. Vijf weken later was ze dood.

De dood komt nooit gelegen. Het was warmer en droger dan de weken daarvoor, alsof Zeus het goed wilde maken met zijn mensen. Karlijn ging boodschappen halen en zou die morgen gelijk wat video’s huren om de dag mee door te komen. Ondanks het Page Toiletpapier op de bijrijdersstoel van het krakkemikkige Eendje kon ze de vernietigende kracht van de DAF-truck niet aan. De chauffeur in kwestie gaf toe fout te zitten, hij probeerde zijn hond, die zonder geldige reden de longen uit zijn lijf leek te blaffen, te kalmeren en verloor daardoor zijn concentratie voor de weg. Hij bood me zijn excuses aan, maar er was niets meer dat haar kon redden. Karlijn zag er gehavend uit in dat ziekenhuisbed en toen haar ouders binnenkwamen, mij vuil aankeken en tegen de dokter zeiden dat ze de spreekwoordelijke stekker uit het spreekwoordelijke stopcontact mochten trekken, ging er bij mij iets kapot wat nooit meer goed zou komen. Karlijn was hersendood, mijn vriendin was in de spelonken van de natuur verdwenen in de diepe duisternis van de Dood.

Nu, twee jaar later zit ik opnieuw op dat strand, met mijn rug naar de verwaaide duinen en m’n blik op oneindig. Ik draag dezelfde schoenen, dezelfde zonnebril en zit op dezelfde handdoek. Maar om mij heen is er enkel zand en ontbreekt het adorabele meisje aan het clichématige beeld van een zonsondergang. Of misschien heeft het juist zo moeten zijn en moet ik hier alleen zitten aan het einde van een dag, met in het vooruitzicht een nieuwe dag, een nieuw hoofdstuk van een ander leven. Onbereikbaar is de liefde die niet haalbaar of tastbaar is. Onbereikbaar is de liefde die voorbij is, of die wellicht nog komen zal. Maar Karlijn is slechts onbereikbaar in fysieke zin, en leeft met mij haar leven verder in mijn kloppend hart. Daar kan geen DAF-truck iets aan veranderen, en zal geen meisje ons ooit kunnen afnemen.

Schrijver: © J. Hulscher
Inzender: J. Hulscher, 11 april 2002


Geplaatst in de categorie: liefde

3.2 met 61 stemmen 2.997



Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:
Wamaer
Datum:
24 januari 2003
Email:
nappirecordz06hotmail.com
diepgang.... => R.E.S.P.E.C.T. voor je manier van denken!!!
Naam:
Jeroen Hulscher
Datum:
22 april 2002
Email:
hulscherkabelfoon.nl
Dank je wel allemaal. Ik wil alleen wel even zeggen dat het niet waar gebeurd is, het is gewoon fictie, het is geschreven als inzending voor een schrijfwedstrijd. Maar toch bedankt, ik vind 't fijn te zien dat het waargebeurd 'lijkt' :)
Naam:
kim
Datum:
22 april 2002
Email:
kimvanderaahotmail.com
ik krijg er tranen van in mn ogen.. sterkte!
Naam:
Leveke
Datum:
19 april 2002
Email:
christel_martens2hotmail.com
....Geen woorden....
Zo ontroerend en gevoelig..
Heel veel sterkte en geluk verder,
xxx-jes Leveke
Naam:
Jeroen Hulscher
Datum:
12 april 2002
Email:
hulscherkabelfoon.nl
Dank je wel voor jullie meningen; kritiek of aanwijzingen zijn overigens ook welkom, leren kan nooit kwaad ;)
Naam:
Kim
Datum:
12 april 2002
Email:
euromuntje2002hotmail.com
Wow! Ik ben helemaal ontroerd en in die laatste 2 zinnen geef ik je helemaal gelijk!! Heel veel succes nog verder met alles en ik gun je alle geluk van de hele wereld!! =xxx= + veel liefs Kimmie

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)