Afscheid van een trouw bakbeest
Eens moest het ervan komen. We wisten het wel. Jarenlang heeft hij ons trouw terzijde gestaan. Nu is het einde in zicht. We hebben gewikt, gewogen en de knoop doorgehakt. Zelden liet hij ons in de steek. Maar toch, stel je voor dat hij dat wél zou gaan doen, kuren zou gaan vertonen… Dat moesten we vóór zijn.
En zo besloten we om hém in de steek te laten en een nieuwe te zoeken die zijn plaats kan innemen: inruilen!
Ik heb zo eens om me heen gekeken. Veel zie je er niet meer zoals hij. Zó kolossaal, zúlke glimmende chroombumpers…
Dertien jaar lang was hij een vertrouwd stukje straatbeeld. Vaak was hij gevuld met kinderen. Ritten langs scholen, clubs, vriendjes, sporthallen. Jeugdige feestgangers op weg naar verjaarspartijtjes. Maar ook met mij karde hij van huis naar werk, van werk naar winkel. De ladingen boodschappen die hij verstouwde zouden het hele huis kunnen vullen. Jaar op jaar torste en trok hij ons kampeerhuishouden ver over de grenzen. Hij bracht ons bij weidse vergezichten, beschermde ons bij barre weersomstandigheden en vond met ons de mooiste picknickplekjes. In vliegende vaart reed hij naar de EHBO; hij was de sterke trekker bij tuinwerk, werd ingezet bij verhuizingen en zeulde materialen bij verbouwingen…
De proefrit is gemaakt. Zijn opvolger wacht op ons. Kleiner, economischer en vriendelijker voor het milieu. Maar ook vriendelijker voor ons…?
Klaar voor de laatste rit. Met iets van weemoed haal ik wat spullen uit het dashboardkastje en verwijder de foto van onze zonen: vier hummels op de achterbank! De twee oudsten hebben inmiddels hun eigen wagentje. Ik kan het niet laten onze ouwe trouwe makker even een klopje te geven. Dan hoor ik mezelf mompelen: ‘Goed gedaan, jochie. Bedankt!’
Verbeeld ik het me of zie ik echt even zijn lichtje knipperen? Dat schorre toetertje hoor ik toch werkelijk.
Geplaatst in de categorie: afscheid
auto
3.021
Geef je reactie op deze inzending: