Verhalen

Gouden uurtje...

Ooit scharrelden er vier dreumesen door het huis. Dat was de tijd dat ik ogen van voren en van achteren moest hebben; één paar handen was maar aan de krappe kant. Uitslapen? Ho maar. Daar kregen we de kans niet voor. En toch, 's avonds om zeven uur, konden we tegen elkaar zeggen: ‘Hè, hé’ en dan hadden we de hele, lange avond voor ons zelf.
Maar geleidelijk aan werden die avonden samen korter, want die hummels groeiden en kregen ook recht op een stukje van de avond. Zo brak de tijd aan dat ze alle vier op school zaten. Het was een race tegen de klok, maar ik wist waar ik aan toe was. Ik kon mijn programma afstemmen op de schooltijden.
Tegen de tijd dat ze hun vader in lengte gepasseerd waren, konden ze zichzelf middelbaar scholier noemen. En daarmee kwamen de lesroosters, die soms zo vreemd in elkaar zitten. Had de één geen tussenuur dan was het de ander wel. Had de volgende geen uitgevallen les, dan was het de laatste wel weer. En zo kon ik nergens meer staat op maken. Op de gekste tijden kwamen ze binnenvallen. Nu twee van de vier het diploma op zak hebben en het hogerop hebben gezocht, valt er helemaal geen touw meer aan vast te knopen. Tel daarbij de sporten, baantjes en andere zaken waarmee ze zich bezighouden en de chaos is compleet. Steeds weer sta ik voor verrassingen.
Samen zijn? Sporadisch! Behalve dat ene moment dat elke week terugkomt. Daar kunnen we zeker van zijn, daar kunnen we op rekenen... De zondagochtend! Terwijl de zonen alle ontbeerde rust van het zaterdagse stappen liggen bij te slapen, gebruiken wij met z’n tweeën ons ontbijtje. Als het even kan in de tuin. Dan praten we bij, in alle rust, maar we kunnen ook zwijgend genieten van het vogelgetjilp en de zondagochtendstilte. Een gouden uurtje!
Uitslapen? We geven de zonen graag die kans!

Schrijver: Nell van den Bosch, 4 juni 2003