Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Rust

Het is nog vroeg, er schijnt nog geen zon en het is nog koud. De zon zal zo gaan schijnen, maar nog even rust, geen zon, donkerheid. Ze kan niets zien, ze kan niet kijken. Ze klapt, de lamp gaat aan. Hij straalt, hij schijnt, op mijn hoofd, op mijn gezicht. Ze kijkt naar buiten, twee stralen komen boven de huizen uit. Het wordt al licht. Ze hoort gerommel, er komen bouwvakkers, ze boren, ze boren de vlakke asfaltweg open. Amsterdam moet weer terug, naar de tijd van haar geboorte, de tijd van haar leven en de tijd daarvoor. Het toerisme moet weer opbloeien. De oude lelijke nieuwbouw is opeens mooi en ouderwets geworden. Ze wil weg, ze wil gaan. Ze mag niet, ze moet rusten, de deuren gaan om negen uur open. Vijf minuten na het ontbijt. Ze is nog jong, maar ze is al zo moe. Ze zeggen dat ze gek is, dat ze niet meer goed kan denken. Haar hele leven heeft zij geleefd met het idee dat ze oud wordt. Hoe oud was het enige onopgeloste raadsel. Ze is nog niet oud, ook niet meer jong. Haar hele leven is sneller gegaan. Ze was volwassener dan de rest, zat een jaar korter op school. Studeerde een korte studie die haar hele leven heeft bepaald. En nu, nu is ze pas 64, nog te jong om niet meer goed te kunnen denken. Ze mocht met pensioen, het was een hele eer dat ze dit kreeg van haar baas. Hij voelde medelijden voor haar, en dat vond zij juist vervelend. Ze wilde geen medelijden, geen vergiffenis voor haar fouten. Ze wilde woede, ze wilde verwijt. Ze heeft haar hele leven geleerd om iedereen als gelijke te zien, en nu? Iedereen behandelt haar als een oude gek. Wilt u nog koffie mevrouw Vaendel, alsof ze het zelf niet kan inschenken. Heeft u nog gelezen Mevr. Vaendel? Ze wil zo graag schreeuwen, ze wil zo graag vechten, zo graag slaan naar het niets. Het machtige niets, het niets dat haar vast houdt. Ze is al zo moe, ze wil al zo graag slapen. Ze is nog jong maar voelt zich al zo oud. Ze wil niet meer, nu het einde.
Deze morgen heeft ze nagedacht. Om negen uur is ze gaan wandelen, om vijf voor zes was ze terug voor het eten en at. Ze at haar eten en dacht. Ze dacht over haar leven, over deze dag, het was zo’n normale dag. Maar het is getransformeerd in de dag dat ze niet meer zou, en niet meer gaat: slechts zal rusten, eeuwig rusten in haar kamer, in het donker, zonder lamp, zonder zonlicht door het raam. Ze heeft haar gordijn gesloten, is gaan slapen en heeft op haar kamer gezeten, voor het dichte raam. Ze denkt er, ze gelooft er, ze hoopt er. Ze komt niet meer buiten, ze praat niet meer, maar ze geniet.
Ze geniet van de stilte, de rust, de vrijheid die eindelijk tot haar is gekomen.

Schrijver: Diavola, 3 juni 2003


Geplaatst in de categorie: tijd

0.3 met 23 stemmen 3.378



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)