Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Goochelen

Hij schuddebuikte van het lachen.
Stopte de knikker in zijn ene broekzak en "simsalabim" toverde hem uit zijn andere zak weer tevoorschijn.
Vol bewondering én wantrouwen keken we toe.
"Hoe doe je dat, pap? Doe het nog eens! Doe je het nóg een keer?! Alsjeblief..."
"Simsalabim!" daar verdween de knikker in zijn linkerzak en hup daar kwam hij uit de rechterzak weer naar buiten. Geheimzinnig grinnikend stond hij daar, genietend van onze verwarring.
Werden we beduveld? Vast! Maar hoe?
"Hij kan écht toveren, hoor", zei moeder.
"Hij kan die knikkers zo op de klok toveren. Doe eens, joh?"
Op de klok? Hoe kon dat?
"Doe eens, doe eens, pap!"
Hij deed onwillig "Nee, hoor, veel te veel gedoe, van goochelen wordt ik veel te moe, ik heb de hele dag al hard gewerkt."
Wat nou moe! "Doe niet zo flauw, papa! Tover ze eens op de klok, pap. Pap????
"Nou ja, vooruit dan maar. Maar denk niet dat het zo makkelijk is."
Dat dachten we natuurlijk niet.
"Geef eens vijf knikkers". Met enige tegenzin gaf mijn broertje ze, nadat hij de mooiste en grootste wijselijk in zijn knikkerzak liet zitten. Je wist maar nooit!
"Haal eens een theedoek, een schone." Ik draafde naar de linnenkast en kwam terug met een schone, pasgestreken theedoek.
Pap groeide in zijn rol.
Voorzichtig poetste hij de knikkers één voor één met de schone doek tot ze glansden en legde ze zorgvuldig op tafel.
Plechtig drapeerde hij daarna de doek over de "uppies".
Vastbesloten om hem te betrappen op een "gemene streek" wachtten we af.
Onze pap kon alles, maar goochelen, echt toveren...?
"Abacadabra..!!!"
Met een zwierige zwaai trok hij de theedoek van tafel.
Met veel lawaai stuiterden de knikkers over het zeil en verdwenen onder het dressoir.
Diep teleurgesteld kropen we onder de kast om ze op te rapen. Als dat goochelen moest voorstellen, dat konden we zelf ook.
"Ik doe het nog één keer over. Dachten jullie soms dat het simpel was? Jullie moeten veel stiller zijn en als ik abacadabra zeg, moeten jullie je adem inhouden. Dan lukt het. Misschien".
We gunden onszelf nog een kans.
Opnieuw legde hij de opgepoetste knikkers zorgvuldig op de tafel. Voorzichtig ging de doek er overheen. Hij nam uitgebreid de tijd. Voerde de spanning flink op.
"Nu moeten jullie naar de klok kijken, daar tover ik ze heen."
We draaiden ons om naar de klok achter ons. Als dit hem lukte, was het een wonder.
"Vergeet niet je adem in te houden!"
Onbeweeglijk staarden we naar de grote houten klok, waarin de klepel plechtig van links naar rechts, van rechts naar links zwaaide.
Dit kon niet lukken. Hij liet ons notabene kijken naar de plek waar de knikkers naar toe getoverd moesten worden! Vastbesloten hem te betrappen, hielden we de klok scherp in de gaten en onze adem in.
"Abacadabra.!!!!!"
Doodse stilte. Geen knikkers die door de lucht naar de klok vlogen. Geen geluid van vallende knikkers, niet op de grond maar ook niet op de klok!
Was het weer niet gelukt?! Ontgoocheld keken we achterom.
De knikkers waren echt verdwenen!
Met een voldaan gezicht tilde vader mijn broertje omhoog naar de klok.
Die grabbelde daar even met een verbaasd gezicht. Toen hij zijn knuistjes opendeed, lagen er twee knikkers in en drie paaseitjes!

Lang bleven we in onzekerheid.
Wie kon er nu echt toveren:
Papa of de Paashaas??

Schrijver: Rina van Dijk, 8 maart 2005


Geplaatst in de categorie: familie

2.4 met 12 stemmen 1.590



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Agnes van Doorn
Datum:
13 maart 2005
Email:
agnesvandoornplanet.nl
Geweldig ik zie het weer helemaal voor me. Papa die kon alles. Hoe hij dit deed? Ik weet het nog steeds niet. Super heb je dit op papier gezet.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)