Verhalen

Mijn eerste keer.....

Het was rond Valentijn, dat weet ik zeker. En geen haar aan mijn hoofd die dacht dat het zo een vaart zou lopen. Maar toch.
Een paar mensen die ik leerde kennen hadden mij er al meermaals op gewezen dat ik wel goed was. ‘Ik had potentieel’, zoals zij het zo netjes stelden. Het vleide mij wel, maar heeft toch lang geduurd om enigszins overtuigd te raken. Volgens mij kletsten zij maar wat raak.

Maar dan toch, die eerste keer. Best wel een spannend moment in mijn kleurloos bestaan. Ik zou nu niet durven stellen dat het angstzweet mij uitbrak, maar toch. Wat ik voelde is niet zomaar in een paar woorden samen te vatten. Er was de groeiende spanning, welke reacties ik na afloop te slikken zou krijgen.

Ondertussen zijn we al drie jaar verder, en als ik terugblik, moet ik toegeven dat die eerste poging echt wel aan de povere kant was. Als ik het terug voor ogen haal, bekruipt mij dat gevoel van schaamte. Stel ik mij de vraag of ik echt niet beter kon?

Niet dat het ondertussen ‘zo’ super geworden is, nee helemaal niet, maar ik merk dat ik langzaam geëvolueerd ben naar een aanvaarbaar niveau. Dat is dan ook wel te zien aan de reacties die er momenteel op volgen. Die zijn echt lovender geworden.

Toch denk ik nog vaak aan dat moment, want tenslotte is het daar allemaal begonnen. Nog regelmatig ga ik dat eerste gedicht opzoeken, want het blijft om te koesteren. Uiteindelijk heeft het mijn leven omgegooid, mij een stuk toekomst geschonken waar enkel maar van te dromen is.

Die eerste keer, dat ik een pen ter hand nam om een gedichtje te schrijven, vergeet ik dus nooit….Die eerste keer herhaalt zich in elk van mijn volgende gedichten. Beter of slechter…..dat laat ik aan jullie over.

Schrijver: danny cant., 13 maart 2005