Een aardig mens

Zij is mooi. En lief. Mooi blond is ze, en enigszins gezet. Lief is ze ook; ze luistert naar allen die in onze vreemde stamkroeg komen - zij, de vrouw van de Baas van onze stamkroeg.
Vreemd? Zij? Och nee, ik, Lydia ben vreemd.
Ik luister naar hoe zij mannen beluistert.
Ik luister hoe zij, in haar ogen, vreemd geklede vrouwen tips geeft.
Hoe het beter of anders kan.
Naar mij kijkt zij niet om.
Of mij dat spijt?
Ik weet dat ik tegen jullie hoor te zeggen dat ze me het plempes kan krijgen.

Vanochtend lukte het me niet.
"Luister," zei ik, "ik zal je iets vertellen wat mij ooit is overkomen...."
"Zeg maar," zei ze, het was zo'n mens dat immers altijd en overal aanwezig is waar Nood en Narigheid heerst.
Ik deed mijn best.
Moest vol Ellende zitten, immers? Anders niet interessant.
Ik prikte enthousiast op mijn boek... daar staat dat een vrouw een rohypnol, eh, rooffie, in d'r drankje heeft gekregen... verkracht werd en daarna werd gestalkt... heb jij ook zoiets ooit meegemaakt?
Nee, zij nooit.
Dat liet zij mij duidelijk merken.
Oh, niet met woorden, met lichaamstaal.
Zo van - jij wel?
Oh, ik wel, werd bij een wildvreemde kerel in diens nest wakker.
Wist niet hoe ik weg moest komen.
"Heb je dat aan je vriend verteld?"
"Nee. Uiteraard niet - zou jij zoiets aan je man vertellen?"

Ze stond op.
Een aardig mens?
Nee, dat vindt ze me niet meer.
En nee, ik heb haar eigenlijk nooit gemogen.
Als wij dat elkaar ooit gedaan hebben.

aardig

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 911