Verhalen

Versleten kleed (3)

Hij rolde haar op de zij, zich vergapend aan de vertoning en zijn lippen verkenden de meest verborgen vouw. Er ging een siddering door haar. Nu knoopte hij zijn broek los en slingerde zijn hemd weg. Hij liet zijn spieren gelden die gevormd waren door te zwoegen in de dokken. Viel hij in de smaak? Hij wou dat zij zich nu op hem zou storten. Hij was geen meester meer van zijn begeerte. Dus wees zijn kloppend lid naar die kelk die nu terug week werd. Ze streek langs de schacht en kuste het topje en nam hem gulzig in haar mond. Zij lag nu ook voor hem open en zij hurkte boven hem. Zijn tong ging langs de schaamlippen en vond het verhit vlees, de nectar die daar opwelde, het schaamhaar waarin hij woelde. Hij wou haar met zijn tong doorboren om zo een nieuw genot te schenken. Toen hij zijn nagels in haar billen dreef ving hij haar siddering opnieuw op. Ze waren nu beide beneveld van dorst en hapten naar de belofte van tongen die verstrengelen. Haar huid tintelde door het geduld dat hij opbracht. Er zat een genster in haar pupil en haar lippen kleefden aan zijn huid. Ze reikte de weke kelk aan die ze openspreidde. Hij gleed naar binnen en koesterde die geborgen plek waar hij verwijlen wou, het moment uitstellen. Ze bleven versteend liggen en zij spoorde hem fluisterend aan. Ze kroop nu op hem, stootte haar billen naar voor en kantelde het bekken, alsof ze zijn lid uitwrong. Deze prikkelende buikdans dreef hem bijna tot het uiterste. Hij kreunde gedempt in haar hals. Een schicht, een brandende kramp sneed door hem.
Na hun innig gevecht gingen zij sprakeloos uiteen. Ze legde haar wijsvinger op zijn getuite lippen die haar naam wouden vormen en ze wees hem de deur. Maar het geheugen is hardnekkig, flarden van haar gezicht lichtten op en belaagden hem. Alsof die nacht zich nooit meer liet herhalen.

Schrijver: Wim Veen, 11 juli 2005