Druppeltjesland....
In ‘het land van gedruppel’ is vandaag, en dit voor de eerste keer ooit, de alarmfase afgekondigd!
Het zat er aan te komen, maar nu is de toestand echt onhoudbaar geworden. Zo erg dat Djori beslist heeft om drastisch in te grijpen.
Jaren terug was hij nog op zoek gegaan naar ‘de bron van het zijn’, en na heel wat omzwervingen belandde hij in het land waar ze ‘de regen’ maken. Nou ja, niet echt de regen, maar wolken die voor het broodnodige levensvocht over de hele aardbol zorgen.
Hij wist dat hij niet verder hoefde, want regenwater zorgt uiteindelijk voor alle leven op deze wereld, en is dus echt wel ‘de bron van ons zijn’.
Het stukje land ligt verscholen tussen bergen, waarvan de besneeuwde toppen elke morgen glinsteren in het licht van de opkomende zon. Die laat een deel van de hagelwitte hellingen ontdooien waardoor tientallen watervalletjes zorgen dat een groot meer in het dal gevuld word met zuiver bergwater.
Het is een eeuwenoud kratermeer, maar sinds mensenheugenis niet meer actief. Nooit was er nog enige vulkaanactiviteit waargenomen hoewel er zich onder het meer een enorme hoeveelheid magma moest bevinden.
In een uithoekje van dit meer bevind zich een kloof, waar het water de diepte induikt en zich vervolgens te pletter stort op de ondergrondse lavabrij.
Deze samensmelting zorgt voor grote hoeveelheden waterdamp, en hoe raar ook, zonder de minste vervuiling. Die damp weet langzaam te ontsnappen door trechteropeningen verspreidt rond het meer om zich uiteindelijk tot regenwolken om te vormen.
De ‘Druppeltjes’, zo noemen de bewoners zich van dit stukje verborgen land, weten dit al eeuwen. Al die tijd zorgen zij voor de goede werking van dit proces en zien erop toe dat niet de minste vervuiling in het meer terechtkomt. Indien wel, dan staan zij in voor het opruimen ervan.
Elk uur van de dag merken zij het langzame opstijgen van de waterdamp door een altijd aanwezige luchtstroom. Die zorgt ervoor dat de wolken boven de bergtoppen uitkomen. Van daaruit laten deze zich op windstromen meevoeren en verspreiden zich de wereld rond, beladen met het zo belangrijke levensvocht.
Nog nooit ging het fout, het leek wel een geoliede machine die geen krimp gaf, tot een paar weken terug.
Om een nog onverklaarbare reden viel de belangrijke luchtstroom grotendeels, en vandaag zelfs helemaal weg. De gevolgen laten zich raden!
Alle gevormde regenwolken raken het dal niet meer uit, stapelen zich op om uiteindelijk hun zwaarbeladen vracht terug in het meer te dumpen. Die zware regenval, samen met de non-stop toevoer van vers smeltwater, zorgt ervoor dat het meer zijn alarmpeil aan het overschrijden is. Het is buiten zijn oevers aan het treden en dreigt het volledige dal te overvloeien.
Het aanwezige gevaar is dat de trechteropeningen overspoelen waardoor er helemaal geen waterdamp meer kan ontsnappen en zich zo boven de magmalaag een enorme druk kan opbouwen. Djori beseft maar al te goed, dat zij zich op een tikkende tijdbom bevinden.
Als de druk niet meer te houden is, gaat er ongetwijfeld een uitbarsting volgen, met als gevolg een enorme hoeveelheid waterdamp, ongeziene hoeveelheden regen en dit met fatale afloop naar de wereld toe. Hij weet dat dit te allen tijde voorkomen moet worden.
Hij heeft de ‘druppelraad’ in spoedzitting bijeen geroepen om naar een oplossing te zoeken. Daar zijn ze tot het besluit gekomen dat er hen maar één mogelijke oplossing rest. Ze staan er wat weigerachtig tegenover, maar beseffen dat er nu éénmaal geen andere keus meer mogelijk is.
Jaren terug had Djori de enige toegang tot dit mysterieuze dal weten te vinden. Heel toevallig, na een wat lompe val dwars door een bosje struiken, had hij een kleine grotopening bemerkt en besloot die maar eens te verkennen. Het was een helse kruiptocht, met aan het eind ervan de wondermooie aanblik van dit betoverende dal.
De ‘Druppeltjes’ stonden hem op te wachten. Namen hem eerst een tijdje in hechtenis tot ze zeker waren dat hij geen kwade bedoelingen in zich had. Ze lieten hem vrij en sloten hem in hun midden, maar beslisten toen wel om de enige toegang naar dit dal voorgoed te sluiten en lieten een groot gedeelte ervan instorten.
Djori wist hen te overtuigen om die toegang opnieuw vrij te maken, omdat hij zich de constante luchtstroom nog herinnerde toen hij zich door nauwe gang naar het dal wurmde. Het was een warme gloed naar binnen toe en dit zou de redding kunnen zijn, omdat warme lucht nu eenmaal stijgen gaat in open ruimte.
Met honderden zijn ze aan het werk om de toegang vrij te krijgen, en veel tijd hebben ze niet meer. Na vandaag zal het dal niet meer bestaan, en wat daar de gevolgen van zijn durft niemand zich voor ogen te houden. Allen vrezen het ergste, en Djori weet dat het wel heel vlug moet gaan.
Die gedachte was nog niet verdwenen, of één van de ‘Druppeltjes’ kwam hijgend de raad binnengesneld. Uit zijn onsamenhangend verslag konden ze opmaken dat de doorgang bijna vrij was en hij toestemming vroeg om het laatste opstakel door te breken. In koor schreeuwde de raad haar toestemming toe, en met zijn allen stoven ze naar buiten om het met hun eigen ogen mee te maken.
Djori, die het hele plan bedacht had, kreeg de eer om met de laatste spadensteek de opening vrij te maken. Met volle kracht stoot hij door, en onmiddellijk overspoelt de warme luchtstroom hem en dringt het nu duistere dal binnen. Het resulteert onmiddellijk. Langzaam stijgen de eerste wolken weer tot boven de besneeuwde toppen uit en drijven zachtjes alle richtingen uit.
Het gejuich en feest dat daarop volgt, is in ‘Druppeltjesland’ ongezien, maar het besef dat een catastrofe vermeden is, maakt hen dol van vreugde. Djori weet dat ze dit meer dan verdient hebben en stort zich maar al te graag mee in het feestgedruis.
De wereld is gered, maar niemand, behalve hij en ‘De Druppeltjes’, zal het ooit geweten hebben. En zo is het goed.
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: kinderen
kinderen
870
Geef je reactie op deze inzending: