Adam en Eva
Volgens de Bijbel heeft God de wereld geschapen in zes dagen. Genesis spreekt over de tuin van Eden als ware het een wereld die God creëerde voor zijn magnum opus: de mens. En nadat hij de mens gemaakt had, maakte hij de dieren om deze mensvormen gezelschap te houden. Het is snel zo gelezen. En de mens, overtuigd van zijn eigen waarde, heeft het ook altijd zo gelezen. De Bijbel is nog steeds een van de best verkochte boeken ter wereld, maar zou het dat ook zijn geweest als wij de essentie van Genesis anders hadden geïnterpreteerd?
Letterlijk staat in de Bijbel dat God de mens in de tuin van Eden bracht, zodat deze de tuin kon bewerken en beheren. Dat zou de mens dus tot een werker maken die mogelijk, zoals de slaven uit Afrika naar Amerika werden verscheept, enkel in het paradijs werden neergezet omdat God iemand nodig had die de plantjes verzorgde. Wij zijn de slaven en God is onze slavendrijver. Een minder aanlokkelijk idee, lijkt me, dan die eerste aanname. Maar daarom niet minder reëel. Grote groeperingen Christenen beroepen zich op het tweede scheppingsverhaal en concluderen dat de man een bepaalde superioriteit geniet boven de vrouw omdat hij ‘eerder geschapen is’. Welnu, als we die manier van denken doortrekken dan moeten we toch minstens constateren dat de aarde er was voordat er mensen waren. Waarom eigent de mens zich dan de planeet toe als ware men uitvinder van het hemellichaam?
Veel mensen zijn zich trouwens amper bewust van de twee scheppingsverhalen. In het eerste scheppingsverhaal maakt God man en vrouw op hetzelfde moment. In het tweede echter maakt hij eerst ‘de mens’ om vervolgens, pas na het scheppen van alle dieren, uit de rib van deze mens zijn vrouwelijke gezelschap te vormen. Een veel aannemelijkere theorie, die laatste. Het verklaart voor mij een belangrijk punt namelijk, waar ik eerder uitgebreid bij stil stond.
Adam is ons mannelijk object en God maakte hem een vrouw zodat hij niet meer eenzaam hoefde te zijn. Niettemin moeten we niet vergeten dat hij op dat moment de eenzaamheid al had gekend. God wilde de eenzaamheid niet voorkomen, maar genezen. Adam was eenzaam en zo kunnen we concluderen dat al bij het begin van de (Christelijke) mensheid de man eenzaamheid had gekend, en de vrouw niet. Wat wil ik hier mee zeggen?
Ik was met mijn eenzaamheid aan het worstelen en plots ontvouwde deze eenzaamheid zich voor mij als een zwakte die mijn imperfectie aantoonde. Een mens hoeft immers nooit eenzaam te zijn. Als de kuddedieren die wij zijn, leven wij in groepen. In die groepen doen wij onze boodschappen, gaan we naar de bioscoop en gaan we dansen tot we vroeg in de ochtend wakker worden in een wildvreemd bed. De mens zou feitelijk geen eenzaamheid moeten kunnen kennen. De vrouw is een wezen dat vele malen sterker is dan de man. Ze is emotioneler, maar kan doorgaans dingen beter relativeren. De man relativeert niet. Hij gebruikt het woord wel vaak, maar kent de betekenis feitelijk niet. Wat de man doet wanneer hij tracht te relativeren is zichzelf onderdompelen in onverschilligheid. De man kan onverschillig zijn. De vrouw kan relativeren.
Maar eenzaam kan een vrouw niet zijn, denk ik. Zij zal die eenzaamheid uitbannen met een glasheldere logica. Die samenlevingslogica die ik u net voorschotelde is bijvoorbeeld erg vrouwelijk. Ik kan hem opschrijven, maar ter bestrijding van eenzaamheid werkt het niet. Het zijn dan voor mij slechts woorden zonder enige betekenis.
De vrouw in haar logica en mogelijkheid tot relativiteitsinzichten, plaatst zonder moeite die eenzaamheidsgevoelens in het perspectief waar zij horen. En zo kunnen zij wel iemand missen, maar voelen zij geen eenzaamheid.
Nu komt het er op neer dat eenzaamheid een zwakte is die, volgens mij, zich grotendeels alleen bij mannen manifesteert. De vrouw bezit de logica om eenzaamheid te relativeren en dat maakt de vrouw in dit opzicht geestelijk veel sterker dan de man. De man stelt zich hierin namelijk van nature kwetsbaar op, terwijl de vrouw in haar natuur het medicijn voor deze geestesomstandigheid al heeft of eigenlijk is. Als ik dit in de Bijbelse context plaats dan heeft God eerst een domme werker gemaakt, die voor hem de bomen kon snoeien. Maar God zag ook dat het nog niet helemaal goed was. Deze harde werker had behoefte aan een intelligente gezel om hem te behoeden voor zijn stompzinnigheid. Daar kwam dan de vrouw, die God naar mijn idee niet uit de rib van Adam haalde maar juist uit een veel zuiverdere klei dan die hij tot nu toe had gebruikt. Eva zou emotionaliteit en rationaliteit verbinden.
Dat is de reden dat ik consequent spreek over eenzaamheid in de mannelijke vorm. Ik geloof dat het een typisch mannelijke emotie is. Wij zijn te domme wezens om die eenzaamheid te overstijgen. In ieder geval lukt ons dat niet door onze rationaliteit aan te spreken. Deze bezitten we immers veel minder dan vrouwen. Vanuit de Bijbel kregen wij de tuinwerkhanden en kregen de vrouwen het verstand. Maar veel belangrijker is nog de realisatie dat een kunstenaar zijn tweede werk altijd anders maakt dan zijn eerste. Een werk is nooit gelijk. God kan, als transcendentie, natuurlijk nooit tot een imperfect exemplaar komen. De vrouw echter, als tweede menselijke schepping, is klaarblijkelijk een fijnere creatie. Een creatie die, sinds het eerste exemplaar, een duidelijke perfectionering en afwerking heeft doorgemaakt. De man blijft daarmee Gods slaaf, een snelle oplossing voor het gazon, maar zal nooit veel meer zijn. De vrouw is de norm en de waarde, de fijngevoeligheid en de precisie, de relativiteit en de intelligentie. Met de vrouw maakte God zijn werk af. Zij zou de aarde besturen en de lichaamskracht van de man zou haar middel zijn. Dat verklaart trouwens ook meteen waarom de man zo verschrikkelijk vast kan blijven zitten aan een vrouw, waarmee ik mijn eigen obsessies denk te verklaren. De man is een slaaf en kan zonder de vrouwelijke sturing amper tot zelfverrijking komen.
politiekdebat.nlGeplaatst in de categorie: natuur
adam
1.177
Geef je reactie op deze inzending: