Verhalen

1 januari 2006... (deel 1)

Maar dertig seconden afwezigheid waren genoeg om een eind aan de tot dan toe gemoedelijk verlopende nieuwjaarsdag te maken.
Ik zat in het park met mijn zoon naar het water van de vijver te turen, op zoek naar late of vroege tekenen van leven. Die waren er niet. Het was te laat voor kikkervisjes en te vroeg voor kikkerdril, maar ik dacht dat er misschien toch iets leerzaams voor mijn twaalfjarige aan te ervaren viel.
Ik deed nog even of ik hem in het water gooide, zodat er in ieder geval iets levends in zat, toen ik opeens het gevoel had dat de hond weg was. Dat kon haast niet...ik had haar dertig seconden geleden nog uit mijn ooghoek waargenomen, terwijl ze aan de oever stond te drinken.

Ik riep een paar keer haar naam, maar er gebeurde niets, ook niet na een dwingend 'Boogie...hierrrr'...toen wist ik dat er iets niet klopte. Of ze moest iets eetbaars in de bosjes gevonden hebben, want dat is de enige reden die ze kent om niet meteen te gehoorzamen. Toch...mijn gevoel zei me dat dit niet het geval was.
'Jij naar links; beval ik mijn zoon en terwijl ik begon te lopen voelde ik hoe mijn hart in een hogere versnelling sprong.
Ze leek opgelost...normaal gesproken staat ze in vijf tellen voor mijn neus als ik roep, dus was iets helemaal mis.

(deel 1 van drie, wordt vervolgd)

Schrijver: Beli, 7 januari 2006