Alle inzendingen van . I Broeckx

In die tijd hield ik in mijn kamer, in een kooi, een kleine citroengele kanarie die op zijn kopje een mosgroen vlekje droeg..... Vaak, als de tranen opwelden achter mijn ogen om mijn eenzaamheid en armoede vroeg ik het beestje: "Zing eens een liedje voor het vrouwtje". De vogel scheen mijn wens te begrijpen met de minieme hersenen die ook hem als…

In de portiersloge van Wijkcentrum "De Poorten" dat me met haar stalen, imposante letters welkom heeft geheten,zit een dame de hele dag gebogen over een kruiswoordpuzzel. Zijn er zo weinig bezoekers? Als ik haar gepasseerd ben, kijk ik even later vanaf een hoge balustrade in het architectonisch verantwoorde gebouw in de diepte naar een idyllisch…

Het was september. De zon was nog warm en zette nog kracht bij. Een moeder moest voorgoed afscheid nemen. Mijn vriendin had gezegd dat ik na de dienst in de kapel moest uitzien naar een mevrouw met een forse huidkwaal in het gezicht. Een dergelijke kwaal heeft wellicht als enig voordeel een onontkoombaar herkenningsteken te vormen, als een baken in…

Het is een stille, grijze novemberdag als de BoodSchappenPlusBus van start gaat bij "De Reyshoeve", een bejaardencentrum in de Tilburgse wijk "De Reeshof" en als zij koers zet naar het Winkelcentrum Wagnerplein met "aan boord" drie oudere, grijsharige dames, een vrijwilliger als chauffeur, een eveneens vrijwillige begeleidster en ikzelf, verslaggeefster…

Ik was voor niets naar Oisterwijk geweest; mijn nieuwe wandelvriendin, die ik had leren kennen via een advertentie, had ik er niet getroffen. Op de heenweg striemden regel en hagel de voorruit van de auto van de Deeltaxi; geen weer voor een wandeling; de ruitenwissers waren druk in de weer; de regen had ons verrast, zoals zomerregen kan doen. De felrode…

Je houdt van de regen en je weet niet waarom. Is het omdat je lang-overleden vader je af en toe het gedicht voorlas over de regen die regent op daken en dakpannen, weilanden en velden? Is het omdat je in je zolderkamer altijd de druppels hoorde, als een gestaag tikkende klok? Of is het wegens het liedje van Rob de Nijs over zijn ongelukkige liefde…

Mijn hoofd vormt een gigantische uitdaging voor haar maar haar conversatie blijft uiterst beperkt tot variaties op een thema als "mooi haar" en "stevig haar". Ik vraag me af hoe lang ze in Nederland is. Het haar moet in laagjes geknipt worden tot het zich als de schubben van een vis neervlijt in glanzende lagen; een eindeloos karwei. Telkens weer…

Hotel en conferentie-oord "Boschoord" rijst hoog en monumentaal op en haar oranje-beige muren schemeren door een wirwar van boomstammen die met haar wedijveren in hoogte, waardoor we niet onmiddellijk tegen haar op hoeven te zien als lilliputters tegen een reusachtige, eerbiedwaardige gestalte. We wandelen over langgerekte paden die zich om ijsblauwe…

Buurtbewoners zien mevrouw sinds kort niet meer wandelen door de straat. Mevrouw sluit zich niet meer aan in de rij voor de kassa. Mevrouw zal voorbijgangers en winkelpersoneel nooit meer haar brede, hagelwitte maar geveinsde glimlach tonen waarachter haar onzichtbare, verwrongen ziel schuilging die verborgen bleef in de cocon, in het harnas van haar…

We gingen weer eens naar de supermarkt..... Van te voren viel er veel te regelen; we moesten de bon van de voorgaande keer inspecteren en de stekkers moesten uit de stopcontacten, de tussendeur moest dicht, de rolstoel moest uitgeklapt en klaargezet worden en mama moest erin plaatsnemen; de jas moest aan, het hoedje moest op, de bonte, warme doek moest…

Café "Zomerlust", met in haar veranda de ouderwetse glas-in-lood-ruitjes, bevindt zich als vanouds even buiten de stad, juist voorbij de brug die het Wilhelminakanaal bekroont, in Tilburg Zuid, aan het eind van de lange, bochtige straat die de naam "Oisterwijksebaan" op haar kobaltblauwe naamolaatje draagt en die tot haar huizenrij het ouderlijk…

....en de dag is gekomen, die onvermijdelijk eens aan moest breken, waarop we al de lieflijke, kunstige, elegante en curieuze spulletjes waarmee we opgegroeid waren, de zo vertrouwde snuisterijen van onze jeugd, die mama nog lange jaren vergezeld hadden in de bejaardenflat rücksichtslos één voor één in een vuilniszak moesten deponeren om ze mee te geven…

We waren op die lentedag, die kennelijk het immense, alomtegenwoordige leed van de wereld getrotseerd had en stralend en schitterend met majestueus licht en bloemen van velerlei makelij een nieuw seizoen representeerde, de witte bosanemoontjes gaan bewonderen die zomaar uitbundig krioelden op de rulle bosgrond tussen de kale boomstammen en die ZIJ zo…

Deze keer had ik er wel zin aan gehad...... Het lijkt mij haast vanzelfsprekend dat ik zeer graag de tegen de wanden van de "Vriendenkraal", een in Afrikaanse stijl gebouwd optrekje op het terrein van het Safaripark in Hilvarenbeek, geposteerde en in potten met helder, sterk water ondergebrachte foetussen en embryo's, voor mij de zo kwetsbare getuigenissen…

Meer dan vijfentwintig jaar geleden heb ik voor het laatst de wandeling gemaakt; de afstand afgelegd die mijn appartement scheidt van het gebouw (of de kazerne, of het gekkenhuis, of de gevangenis) waar ik gedurende negen lange jaren mijn werkplek en collega's had gevonden en waar ik op die (fatale of bevrijdende?) dag ben weggestuurd met gesnauw en…

De gang is waggelend, schommelend, alsof de bodem van goede Moeder Aarde mij niet wil dragen, alsof het dunne ijs van de werkelijkheid wakken kan vertonen, alsof de aarde voor mijn voeten open kan scheuren, waarna ik in een peilloze kloof tuimel.... Maar de kop is opgeheven, alsof ik in hogere regionen, in een ijle atmosfeer iets op wil snuiven van…

Het jonge kapstertje, dat zelf getooid was met aandoenlijke, kinderlijke staartjes, die boven oo haar hoofd parmantig waren samengebonden door kleurige frutsels, deed haar best om mijn onwilllige haardos te fatsoeneren en te disciplineren en een fantastisch, nieuw kapsel te creëren..... Mijn armzalige haar, dat heel zijn vroegere glorie verloren…

Tijdens een wandeling door het Brabants Natuurmuseum zagen ik en mijn vriendin, naast al die andere, schitterende en ontroerende, zij het opgezette, dieren, zoals katten, vossen, kraaien, sperwers ook die lieflijke Zwitserse honden met hun zo koninklijke en elegante natuurlijke bontjassen en met het vaatje cognac om de hals: de St. Bernardshonden.…

Mevrouw K. van "Brabant Nieuws" blikt zoals gewoonlijk onbekommerd en opgewekt in de camera. De charme van de jeugd omgeeft haar nog steeds en ze draagt een beschaafde maar toch uitbundige creatie die speciaal voor haar is uitgezocht in een exclusieve modezaak en die past bij haar functie Wat staat er vandaag op haar repertoire? Het Tonproaten,…

Deze september wordt me nog geschonken.... Haar gesluierde, gedempte, gouden licht koestert mijn ziel en zintuigen en overspoelt mijn wereld.... Een vriend beroert de snaren van de viool van zijn hart nog altijd voor mij. Van ver bereiken zijn alwetende, ijsblauwe, stokoude ogen, die zijn als die van een milde, vergevende vader, mij nog. ZIJ wacht…

Zijn opgezwollen, feloranje lichaampje met de bolronde, nietsziende gele oogjes met het zwarte middelpunt van de pupil dreef roerloos en levenloos op het water in de kom waarin hij tot voor kort zo fluks had rondgezwommen. Ik moest hem eruit scheppen met het gazen netje en hem aan zijn kameraad ontnemen die vooralsnog ijverig zijn rondjes draaide in…

Ze probeerde het al vijfentwintig jaar..... Aanvankelijk was het Theo, die te oversexed was, toen was het Paul, die weigerde zich te wassen, toen Henk die te zwakbegaafd was en daarna volgden de jarenlange pogingen via de diverse huwelijksbureaus, en, niet ten onrechte, bij het huwelijksbureau voor gehandicapten. De lange, grijze dagen vol lusteloosheid…

De ruimte is steriel, beter gezegd: sterieler dan steriel. Aan de muur: droevig-stemmende, macabere foto's van monden met half-vergane gebitten, als in een angstschreeuw wijd opengesperd om reclame te maken voor de ultieme tandpasta die een dergelijk onheil nog schijnt te kunnen keren..... Ik laat mijn lichaam zakken in de langgerekte bruin-lederen…

Die avond had ik mijn vriendin bezocht in het psychiatrisch ziekenhuis. Na de hoge golven, na de woeste zee van de geestelijke ontreddering liet zij zich nu drijven op kalmere wateren. We hadden vanachter haar venster gekeken naar bont geklede spelende kinderen die zich amuseerden in de avondzon en naar een meisje op een schommel, ergens ver weg.…

Lichtgrijze rook kringelt onbekommerd, grillig en vrijmoedig uit een schoorsteen in de verte, volgt zijn eigen weg en patroon en gaat waarheen hij wil. Een inktzwarte kraai hinkt onbeholpen maar dapper en welgemoed door een dakgoot en beklimt de zilvergrijze gelaagde schubben van de dakpannen, op zoek naar kameraden om mee te babbelen, die zich vooralsnog…

"De sterren verschijnen eerst een voor een. Dan fonkelen er duizenden, je telt er geen" (Zr. Theodorien) Aan een nachtelijke hemel zijn niet direct alle sterren zichtbaar. De verst gelegen sterren lichten soms op uit de duisternis, worden zichtbaar, terwijl andere voorgoed aan onze ogen onttrokken blijven. Zo speur ik de hemel van mijn bewustzijn…

Zacht en stil ging zij haar weg, altijd al als een onbegrijpelijke, als een onbegrepene. Slechts af en toe barstten de opstandigheid en de teleurstelling uit haar binnenste als lava uit een schijnbaar uitgewerkte vulkaan. Ze trad in het huwelijk bij wijze van conventie, omdat zoiets de bestemming diende te zijn van iedere vrouw, maar ook haar huwelijk…

De Sacramentskerk met haar boogvormige ramen herinner ik me uit mijn jeugd. Van binnen was zij mooi en schitterend als in de mist van mijn bijziendheid het hele panorama van bloemen, kaarsen, gouden beelden en andere parafernalia vervaagde en zich vermengde als verfklodders op een schilderspalet en werd tot een haast impressionistisch vlekkerig schilderij…

Zij zou oma en moeder hebben kunnen zijn, maar zij had kinderen noch kleinkinderen. Op een dag ging ik voor 't eerst naar haar toe via de lange Ringbaan die de stad omcirkelt zoals een ceintuur het lichaam van een corpulent persoon omspant. Nog altijd zie ik auto's, bussen en motors passeren over de Ringbaan naast mijn huis, maar zij zullen me nooit…

Lang lag mijn ziel in een stoffige kast, bedolven onder nodeloze zorgen, onduidelijke tobberijen en onverklaarbare angsten. Tot ik de CD van Elgar kocht. Het was in dat voorseizoen van de lente waarin ons aarzelend meegedeeld wordt door de Natuur, door de in de morgen zacht kwetterende vogels en door de eerste wilgenkatjes die ons verlegen hun bloesems…