Alle inzendingen van I.Broeckx

De zomer, die ons verraste met geuren en kleuren en die ons geen onvervulde beloften heeft gedaan, was langgerekt maar ze is langzaam overgegaan in de herfst. De kou zit nu in de lucht, de atmosfeer is fris en kruidig en aanzetten van gele bladeren doorweven het helle groen van de kruin van de...

In mijn boekenkast vond ik onlangs tussen "restanten van mijn leven" ofwel tussen "Forgotten Lore" het leerboek van mijn goede, lieve Vader die ik lang geleden heb moeten overgeven aan God, dan wel aan de Kosmos, dan wel aan de Sterren. De titel van het boek is: "Le Francais accéléré"....

Hier dansten wij eens in een ver, vergeten jaar en hier is nu de chique zaal van "De Harmonie"; ik bevind me in de Tilburgse Stationsstraat in het pand op huisnummer zesentwintig, dat gesitueerd is naast het kantoorpand op huisnummer vierentwintig waar mijn dierbare, maar zeer betreurde en...

Het licht dringt door de beide glazen deuren die onze woningen van elkaar scheiden; het bedriegelijke, onheuse licht dat mij tegelijkertijd afstoot en schijnt te verwelkomen. Anouk is zo dichtbij en zo veraf. De rechtenstudie houdt haar bezig. Onze vervreemding heerst over ons en onze...

Ze had me vaak gesignaleerd zonder dat ik het wist en ze had zich van haar taak gekweten en zich van haar beste zijde laten zien. De blauwe ordner die ik had afgerekend en betaald, maar die ik vergat mee te nemen, had ze voor me achtergehouden en bewaard met een briefje erop, luidend: "betaald,...

Tegen haar, tegen mijn vriendin, had ik vaak uitgebreid verhaald over "my secret love" die "no secret anymore" was. Maar mijn vriend verdween in verre tropische sferen en zocht onpeilbare, onnaspeurlijke verre horizonten om daar zijn heil te zoeken.... Met lege handen, met een leeg hart en lege...

Het is op het kruispunt van de wegen, op het cruciale moment van onze unieke, eenmalige ontmoetingen dat het lot toeslaat of het noodlot, dat de allesbepalende gebeurtenissen zich voordoen die ons leven inkleuren, die onze toekomst bepalen..... En zo ontmoette ik de kersverse weduwe die zojuist...

Mijn reis naar Rijssen (Overijssel) nam ongeveer twee uur in beslag. Via Nijmegen, Arnhem en Deventer, waar lage merkwaardig aandoende bouwsels het perron flankeren was mijn bestemming te bereiken. Onderweg flitsten de landschappen aan mijn ogen voorbij; de welige zomerweiden, op afstand de spitse...

Het is al te zien als je langs de ramen loopt die de vertrekken begrenzen waarin zij zijn ondergebracht en waarin zij hutje mutje zitten aan lange tafels. Daar staan in de vensterbank poppen en beren waarmee de oma's en opa's knuffelen alsof zij met een enkele reis zijn teruggekeerd naar de tijd...

"Armoede en eenzaamheid","Eenzaamheid en armoede"; de woorden liggen op je lippen, je spreekt ze hardop en in gedachten uit, je zendt ze in de ijle, luchtledige ruimte die ze niet weerkaatst of beantwoordt, je proeft ze en savoureert ze als een tot nu toe onbekend buitenlands gerecht, dat...

In de donkere, duistere kamer, waarin de armoede zegeviert, staat een amaryllis. Zij heeft haar volledige schoonheid nog niet ontvouwd; de lange stengel draagt de felrode, veelbelovende knop die zich nog niet bevallig en elegant ontplooid heeft. De amaryllis was een geschenk aan mijn beste vriend,...

Het was niet verwonderlijk dat ik als jonge vrouw van 19 jaar de zware, langwerpige kano's van glimmend, glanzend, bruin hout niet uit het botenhuis kon slepen en tillen om ze op het kabbelende, onstuimige, zwarte water van het Wilhelminakanaal neer te laten, maar voor mijn medestudent Bartho was...

Een slordig weggeworpen glossy lifestyle magazine in de wachtkamer van de polikliniek interne geneeskunde toont filmsterren en fotomodellen in spectaculaire outfits en in duizelingwekkende, onechte poses. Als je slechts even een blik werpt op de felgekleurde, glanzende bladzijden, dringt zich...

Men heeft er nog iets van proberen te maken op de afdeling "Longgeneeskunde" van het E.Ziekenhuis te Tilburg, hoewel een en ander financieel gezien ook niet mee zal vallen. De kamers worden gesierd door huiselijke en feeërieke schemerlampjes; een armzalige en zielige poging en...

Jarenlang stond mijn trouwe collega aan mijn zijde: we huilden en we lachten samen en volvoerden onze werkzaamheden: ik, de journaliste, hij de fotograaf. Het einde naderde: ZIJN einde; en ik bezocht hem in zijn stervensuur. De ethiek is geen gemakkelijk onderzoeksobject maar Christus en...

De reis was onaangenaam door de dorpen met de tot wanhoop stemmende bebouwing waarover het licht van een bleek, onheilspellend januarizonnetje speelde maar in jouw huis heb ik op dit late tijdstip liefde, zorg, aandacht en steun gevonden.....Onze genen, onze erfelijke eigenschappen moeten toch wel...

....en op die avond, na de redactievergadering, raakten we in gesprek: een oudere heer met een uitbundige, witte snor die ik van nabij moest aanschouwen en die hij me haast opdrong en ikzelf. Hij sprak over zijn diensttijd, vijftig jaar geleden en over de heftige wederwaardigheden die hiermee...

..... en toen zag ik die jonge jongens op een klein, kaal veldje in Tilburg West in de omgeving van een tandartspraktijk en die bontgekleurde, sierlijke haan, misschien ontsnapt uit een landelijke omgeving, die hun slachtoffer was. De jongens joegen de haan op die voortstruikelde en hielden niet op...

In de avonduren, als de avond en de nacht heersen, overdenk ik vaak mijn ongelukkige jeugdjaren in de volkswijk. Ik had een naamgenootje leren kennen; Ineke S. en samen haalden we kunstjes uit op de schommel en doorkruisten we de grauwe straten. De mishandelingen was ik gewoon gaan vinden en ik...

Toen de regen tegen mijn ramen kletterde en kletste op een late januaridag die op de een of andere manier het voorjaar vervroegd scheen in te luiden, bracht ze mij het kleed. Het vormde een late en onverwachte herinnering aan de liefste, genaamd Cecilia, sinds lang niet meer in leven, die de...

De oude, haar zo dierbare bomen aan de Bosscheweg zijn behouden voor de toekomst en voor het nageslacht. Mijn eveneens immens dierbare zus zag het als haar taak, haar opgave en haar missie zich in het kader van de Natuurvereniging fel te weer te stellen tegen hun sloop. En zo zullen nog...

Vandaag ontmoette ik mevrouw vóór "PortAgora" een dame van 84 jaar en toen we in gesprek raakten, bleken meteen al de overeenkomsten in ons verleden: beiden zijn we typiste geweest, zij het dat mevrouw in de watten gelegd is en ik verstoten ben. Het grijze haar droeg mevrouw opgestoken en haar...

De herfst zet weer in en in de esdoorn aan mijn venster zijn aanzetten van geel gebladerte te zien als de grijsheid die in de haardos van een senior zijn leeftijd aangeeft of zoals de ontdekkingsreizigers in lang vervlogen tijden haast aarzelend voet aan land zetten in nog onbekende en onbetreden...

Een parkachtig terrein met groene gazons, gelardeerd met indrukwekkende rode beuken en ander fors geboomte waarvan ik de naam niet ken, strekt zich uit rond de paviljoens van Huize "Prisma" in Biezenmortel waar mijn broer sinds jaar en dag verblijft. Vanmiddag hebben we "Memory" gespeeld met...

We raakten in gesprek bij de bushalte van lijn vijf aan de Westermarkt. Ze droeg lang, donkerbruin glanzend haar tot over haar schouders, mogelijk geverfd en een lichtgroen zomers ensemble dat haar zeer flatteerde. Ik schatte haar zeker niet ouder dan vijfentwintig jaar. Vanzelfsprekend moest de...

In mijn zwarte vitrinekast met de glazen deuren staat het beeldje, misschien aangeschaft op een rommelmarkt, voorstellende twee volumineuze vissen. ZIJ schonk het mij, ZIJ die nu de "verkorte" weg naar de dood in versneld tempo wenst te bewandelen en zij heeft er ongetwijfeld onze Rubensiaanse...

Je portret in grijstinten staart me als het ware aan vanaf de wand alsof je mond ieder moment zou kunnen gaan bewegen in een gesprek en je woorden tot me zou kunnen richten; alsof je je handen nog een keer uit zou kunnen strekken; je blauw-dooraderde handen die mij eens hebben gestreeld.... Maar...

.....en toen zei ik haar; verklaarde ik haar dat ik niet meer naar Dongen zou komen; dat ik het zelf moeilijk had en dat ik haar niets meer te geven zou hebben....Haar kale kamer had mij niets meer te zeggen, evenmin als haar onheilspellende, onverklaarbare en onachterhaalbare geestesziekte.....Ik...

Eens, toen de winkel van de HEMA nog op De Heuvel gevestigd was en een lange roltrap leidde naar haar eerste etage en bovenste verdieping, mochten we met onze ouders in het restaurant dat daar gevestigd was een ijsje eten, een geheel exotische lekkernij. We waren kinderen van een klein...

Op mijn bureau staat een foto in een lijst, voorstellende een zandkleurig stenen standbeeld uit de dertiger jaren van een moeder met twee kinderen. Het beeld bekroont een brug in Den Haag, waarover dag en nacht onafgebroken een intensieve verkeersstroom haar weg zoekt naar andere delen van de...