Alle inzendingen van I.Broeckx

Een melodie komt aanrollen uit het kleine televisietoestelletje dat een erfstuk vormt van de allerliefste die vijftien jaar geleden door de dood afscheid nam. Een melodie, samengesteld door instrumenten die ik niet herken. Het toestel toont mij onafgebroken beelden van onherroepelijke en onherstelbare ellende, maar Zij was onschuldig en eenvoudig…

Hij was lang, slank en elegant en hij droeg een chique jas en pantalon om zijn lange, mooie benen; een leuke Tilburgse senior die mij in dialect te woord stond en met wie ik best een beschuitje zou hebben willen eten. De kou van januari doordrong ons en slechts de weersomstandigheden kwamen ter sprake. Gelukkig nam hij mijn enigszins dubbelzinnige opmerking…

In het Restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen", ook wel "De Refter" genaamd, hebben enkele ouderen zich verzameld. Ze werpen bij mijn komst nieuwsgierige, belangstellende, dan wel opdringerige blikken in mijn richting. Sommigen zijn hulpbehoevend en later op de middag, als een paneel met een afbeelding van een panoramisch landschap wordt…

Een merkwaardige waterplas, een soort binnenzee of -meer strekt zich uit langs de kant van de weg die leidt naar Biezenmortel. Fragiele, kleine eendjes dobberen en deinen ergens op de woelige stroom. Spoedig zal ik de inrichting bereiken waar mijn broer sinds jaar en dag is ondergebracht en waarvan het hoofdgebouw het aloude Christuskruis torst dat…

Waar, in Tilburg, het Sint Annaplein als het ware moeiteloos en onmerkbaar overgaat in de welhaast kosmopolitisch aandoende Korvelseweg met haar vele, al dan niet succesvolle, neringdoenden (blauwe naamplaatjes dragen de naam van het plein en van de weg) was eens, lang geleden, mijn studentenkamer die grensde aan het huis van de arts. Vandaag de dag…

Vóór het paviljoen dat de zwakzinnigen, alsmede mijn broer, huisvest en waar zorgzame verplegers over hem waken, houden een kromme berkenboom en armzalige takken die een zwakke bloei tonen in het hoopvolle vooruitzicht van de lente, nauwelijks het leven.... Een patiënt in een rolstoel, kennelijk als niemand anders door de Satan op uiterst gruwelijke…

Een merkwaardige "boulevard" strekt zich uit aan de horizon van mijn blikveld. Daar is een kapsalon en een Turkse bakker. Rood en groen neonlicht flakkert in de nachtelijke uren. Op de achtergrond rijzen de gebouwen van Traverse, de daklozenopvang, hoog op, nog boven het lage, langwerpige pand van de Aldi dat ik zo vaak bezocht heb. De bovengenoemde…

Drie trotse vlaggen zijn naast elkaar geplant op het dak van ons nieuwe stadhuis en een ervan is zelfs de LHBTi-vlag en grote letters op de gevel geven de naam weer van mijn geboortestad: "Tilburg" Eens mocht ik de verbouwing en renovatie van het monumentale pand "van binnenuit" aanschouwen: haar architecten leidden ons rond. Het interieur was eens…

Ik besloot het hem tenslotte maar eerlijk te bekennen: "Ja, u hebt te maken gehad met mijn broer, met mijn krankzinnige broer, Thijs". De man die ik ontmoet had in de wachtkamer had jarenlang als verpleger gewerkt in de inrichting en hij was wegens zijn menslievende professie ongetwijfeld op de hand van en sympathiserend en solidair met zijn patiënten…

Wie is er tegenwoordig eigenlijk niet "beperkt"? Gezegd moet worden dat een wereldberoemd filosoof uit de Oudheid, namelijk Seneca, als niemand anders vastgesteld heeft dat zelfs het grootste genie per definitie zijn/haar beperkingen kent: "Nullam umquam exstetit magnum ingenium sine aliqua dementia" ("Er heeft nooit een groot genie bestaan zonder…

Bij de "Action" aan de Bernard Loderstraat in Tilburg scharrelt meestal wel een ruim publiek rond. Niemand wil graag zijn budget overschrijden en koopjes zijn altijd welkom. Men hoeft zich geen zorgen te maken over de vraag of men hier wel of niet "Fleece"-dekens zou verkopen. Ik heb ze wonderlijk genoeg al snel gevonden en heb ze inderdaad aangetroffen…

Hoog rijst de gevel op van het voorvaderlijke huis aan de Oude Markt in Tilburg. Even verderop is de winkel van de oude bakker die zijn leven slijt achter de toonbank waarin diverse soorten gebak zijn uitgestald en waar ik nog altijd een saucijzenbroodje kan verkrijgen dat als ontbijt kan dienen. De grote drogisterij van "Erica" met haar enorme en…

Hoe verheugd moest ik niet zijn dat ik - geheel zonder betaling - het handje van mevrouw de hele dag mocht vasthouden; van mevrouw die leed onder toenemende eenzaamheid, een zwaar spraakgebrek en beginnende blindheid? In Tilburg West opende zich een wereld voor mij; een tot dan toe onbekende wereld; een geheel nieuw universum, gesitueerd in de omgeving…

In 1979, toen de sneeuw viel, is ze geboren, mijn trouwe Ilonka, die mij op een goede dag geschonken werd. Ze is gekomen en ik verklaarde haar geen werkgever te zijn en dit voor haar nooit te zullen worden. Met Kerstmis bracht ze me een geschenk, namelijk een feeëriek landschapje, een straat met huizen van hout, waarachter een lampje brandt.…

Een systeem zonder weerga en vergelijkingsmateriaal, een weergaloze revolutie die alles overkoepelt en die mijn geestesvermogens vergaand overstijgt heeft het roer in de maatschappij overgenomen, bepaalt alles en iedereen en heel ons doen en laten. Het betreft de digitale revolutie. Door het onovertroffen vernuft van de mens, dat zich echter ook…

We kwamen te praten in het restaurant van het Twee Steden Ziekenhuis; twee echte oude Tilburgers, opgegroeid in dezelfde contreien, die beiden hun geboortestad van haver tot gort kenden. Een krans van grijs haar omringde zijn overigens kale schedel. Ik vroeg hem of hij een interessant boek aan het lezen was. "Het gaat over mindfulness met vogels"…

Onze mooie LocHal vormt nog altijd een pronkstuk voor onze stad met onder meer een wereldberoemde kroonluchter en met de rijen boeken die zich aaneenrijgen in de schappen. En onze vervreemding van alles en iedereen was zo enorm tot we elkaar weer ontmoetten en ons laafden aan de vriendschap die was blijven bestaan, die overleefd had…

Mijn longen hangen ongezien en onvermoed in de borstholte als in het chassis van een auto. Al eerder waren alle mogelijke middelen ingezet om de astma-aanval te bestrijden; medicijnen, verneveling etc. etc.... Het Röntgenapparaat registreert het weefsel exact en meedogenloos en de longarts heeft op zijn bureau een replica staan van een paar longen…

De Vincent-shop heb ik altijd graag bezocht. Zij is gesitueerd achter de neogotische gewelven van de Heuvelse kerk, in een uithoek en vormt een oase voor armoedzaaiers. Onder het standbeeld van de heilige Vincentius à Paulo kun je hier winkelen en met mijn cadeaubon van twintig euro - een goedgunstige schenking - was ik welhaast in staat de winkel …

De stad leek te huilen. Als uit blinde, nietsziende gevels staarden de huizen mij aan. Mijn haar lag als een wilde, ruige vracht op mijn schedel en het donkerblond van mijn jonge jaren was nog niet geheel verjaagd door grijze lokken die aarzelend als ontdekkingsreizigers op een onbekend continent "voet aan land" hadden gezet. De jongeman, die…

Door een "liefdesobsessie" gepaard gaande met telefoonkosten dreigde ik volkomen aan lager wal te raken, dus er moest iets gebeuren. Ik kan mijns inziens alles goed verwoorden, dus had gesolliciteerd naar een baantje als "huishoudelijk medewerkster" bij een villa aan de Bosscheweg en werd uitgenodigd voor een gesprek. Ruim vóór aanvang van het…

Het kan weleens voorkomen dat mijn computer uitvalt. Mijn beste vriendin Dionne benadert echter de wonderlijke, mij dierbare en ingenieuze machine als een ingenieur en zoals een arts een patiënt behandelt; zij noteert het serienummer en checkt de batterij en de snoeren. Ze heeft altijd wel een "technisch EHBO-setje bij de hand waarmee ze de "patiënt…

De wachtkamer van de Afdeling Longgeneeskunde van het Tilburgse Twee Steden Ziekenhuis heeft wel iets weg van een tempel of van een kerk. Het morgenlicht valt boogvormig op de kale witte wanden. Enkele "gemondkapte" dames en heren wachten tot de longarts in de deuropening verschijnt en tot hun naam weerklinkt en zo kom ook ik aan de beurt: "Mevrouw…

Het breien was mij kennelijk moeilijk aan te leren. Het rozenkranszakje dat door geduldig was- en strijkwerk van Zuster Theodorina tenslotte presentabel was voor de jaarlijkse handwerktentoonstelling in een lokaal van ons lage houten schoolgebouw droeg niettemin de sporen van veel zweterige en verwoede inspanningen die in feite niets hadden opgeleverd…

We waren nog kinderen en we speelden in het struikgewas aan weerszijden van de lange gang die de arbeiderswoningen flankeerde en met elkaar verbond tussen de stekelige hulststruiken met de rode besjes en de andere struiken en planten waarvan we de namen niet kenden en uit twijgen maakten we een raamwerkje waarop we spinnenrag spanden. De arme insekten…

Op de verjaardagskaart had ik mijn goede wensen voor haar vijfenzestigste verjaardag kenbaar gemaakt en had ik aangegeven dat ik haar de warmte die ik haar zo graag wilde schenken, wilde doen toekomen door middel van een zelfgebreide sjaal. De sjaal had ik gebreid uit zachte, zeegroene en witte wol en keurig verpakt in cadeaupapier. De grote dag brak…

De naam is genoemd, het woord is uitgesproken; het ijzingwekkende en gruwelijke woord "dementie". Daarmee is de ziekte benoemd, is het etiket op het voorhoofd gedrukt, schijnt het voorheen onverklaarbare een verklaring en duiding te hebben gekregen en daarmee schijnen bevreemdende verschijnselen op enigszins geruststellende wijze te zijn ondergebracht…

Het was gisteren de zesde januari. Het is traditioneel bepaald dat de dag was gekomen waarop de kerstboom weer weg kon. Inderdaad had mijn trouwe Ilonka het kleine boompje al vóór de Kerstdagen tevoorschijn gehaald en had zij het getooid met kleurige frutsels en fratsels en met een lieflijk stenen engeltje dat barokke kwaliteiten bezit en op een harp…

Je zond me de kaart met de beide giraffen om me beterschap te wensen. De afbeelding was heel toepasselijk: het ene bonte, gevlekte dier buigt zich, zakt bijna door zijn benen en lijkt aan het andere dier te bezwijken, er letterlijk aan onderdoor te gaan. Toch houden we zoveel van elkaar al hebben de walging, de haat en de afschuw hun plaats ingenomen…

...en toen ik bijkwam uit de narcose op de verkoeverkamer hoorde ik dat namen van personen weerklonken en zag ik dat de verpleegkundigen in hun groene kledij bedrijvig af en aan liepen. Tenslotte trad de gynaecoloog aan mijn bed en hij sprak de woorden uit die mij, na alle spanningen, zielsgelukkig zouden maken: "Er zijn twee onschuldige poliepjes…