In de ziekenboeg (vervolg)
Ik ben opnieuw verschenen voor de man die mijn redding en toekomstverwachting zou moeten betekenen; de longarts. Zijn eerste pertinente uitspraak was: "Ik moet u in mijn vingers krijgen" (zou hij werkelijk mijn oude Rubensiaanse lichaam willen omhelzen?).
"De foto is goed", beweerde hij, tactisch en gevoelig, snel na het onderzoek en wonderlijk snel had hij geregeld dat de medicijnen aan huis werden bezorgd. Benauwdheid is niet iets wat men zijn medemens toewenst, maar in feite verdraag ik het goed.
Geplaatst in de categorie: ziekte