Alle inzendingen van I.Broeckx

Het kleine lokaal waarin we waren samengekomen en dat men met enige moeite ook wel een "huiskamer" zou kunnen noemen bood uitzicht op een feeërieke tuin met "Engelse" hagen en in de verte een schattig huisje dat bij nader inzien een volière bleek te zijn waarin vogels zich amuseerden die ik...

Wie zich van de omgeving in Tilburg Zuid een aangename voorstelling maakt, zit ernaast. Merkwaardigerwijs zijn er twee huisnummers 22, een op het Transvaalplein en een verderop in de Oerlesestraat en ongelukkigerwijs belde ik aanvankelijk aan op het verkeerde adres alwaar een jongeman, kennelijk...

In de woning die in Engelse sfeer is ingericht, waarin zij mij nooit eerder uitnodigde, ontving zij mij nu. Ze was in de steek gelaten door anderen, die haar valse beloften hadden gedaan en vroeg mij nu samen boodschappen te gaan doen. Ook de leden van haar "Christelijke" kerk hadden het...

....en zo herinner ik me nog goed hoe in die jaren (de zestiger jaren) vaders vriend van kantoor, genaamd Wim, bij ons aan huis kwam en Shakespeare voor hem reciteerde ("To be or not to be") om vader te troosten met zijn ongelukkige zoon; mijn broer Matthias.... Wim, of "meneer Lem" zoals we...

.....en zo staat het beeld van het huis mij vaak helder voor de geest; het beeld van mijn dierbare geboortehuis. Het droeg de namen van mijn voorouders in zwarte letters op wit email: "Broeckx-Schmitz". Haar drie verdiepingen waren met elkaar verbonden door bochtige trappen met wit gelakte...

Het was een rommelige bedoening in ons Tilburgs ziekenhuis dat sinds 1983 haar muren verheft aan de Hilvarenbeekseweg en een plaatsje in het restaurant was niet gemakkelijk te vinden. De schermen die ons voor erger leed moeten behoeden zijn nu opgesteld tussen ons. De longarts lachte...

In mijn zwarte vitrinekast met de glazen deuren staat het beeldje, misschien aangeschaft op een rommelmarkt, voorstellende twee volumineuze vissen. ZIJ schonk het mij, ZIJ die nu de "verkorte" weg naar de dood in versneld tempo wenst te bewandelen en zij heeft er ongetwijfeld onze Rubensiaanse...

September is begonnen en er zit kou in de lucht maar een stralend blauwe hemel overkoepelt ons. Op de "Social Sofa" kun je altijd iemand ontmoeten (daar schijnen ze ook voor bedoeld te zijn). Mevrouw is drieënzeventig en ziet er nog goed uit. Dat heeft men haar ook gezegd. Maar de...

Weer was ik welkom op de Afdeling Dagbehandeling van het Twee Steden Ziekenhuis. Op de derde verdieping was een bed voor me gereserveerd waarop ik me uitstrekte. Tegenover mij een in het zwart geklede, bevallige jongeman; het lichaam als opgerold op het bed, in diepe slaap; de lieflijke oogleden...

Mijn broer ontving mij hartelijk. Hij pakte me bij de hand en liep enthousiast op zijn "speelgoedkast" toe, een kleine muurkast waarin hij zijn schamele spulletjes bewaart en noodde mij met hem een spelletje "Memory" te spelen. Hij legde de kaartjes met de kleurige afbeeldingen omgekeerd op...

De McAllisterstraat, ongetwijfeld vernoemd naar een verzetsheld, naar een van die stoere Amerikanen die vijfenzeventig jaar geleden onze stad bevrijdden, bevindt zich in een uithoek en we bereiken deze met de snelle en comfortabele auto van mijn collega. De nacht is gevallen over Tilburg maar ik...

Een prachtige nazomer manifesteerde zich dit jaar, een onverwachte "Indian Summer" en in het sfeervolle restaurant, genoemd naar Tilburgs beroemde missionaris was het goed toeven. Fraaie, wandvullende zwart-wit-foto's van Tilburgs Heuvelstraat en van De Heuvel met negentiende-eeuwse taferelen...

Ik zie mijn benedenbuurman niet zo vaak maar soms daal ik af naar zijn appartement, bijvoorbeeld wegens een telefoonstoring en eens bracht ik hem enkele pakken koffie die ik over had en "in de aanbieding" en bij die gelegenheid wierp ik een blik op de voluptueuze dames die hij afgebeeld had op...

De grote nieuwe "trend" genaamd "eenzaamheid" "floreert" of woekert meer dan ooit, naast het plotseling alomtegenwoordige autisme, de "kwetsbaarheid" en de variaties op het thema van de mondkap, namelijk de zelfgemaakte mondkap die nu allerwegen gangbaar is en horribile dictu zelfs de...

Wonderlijk genoeg is in deze maatschappij, in weerwil van de loodzware "hoofdpijndossiers" en de tot wanhoop stemmende wereldvraagstukken, de Corona Crisis, de klimaatkwestie en het vluchtelingenprobleem nog ruimte voor spel..... Het woord "ludiek", mogelijk gemunt in de goede, oude...

Zij die mij de handen kust, omdat ik eens bij haar was in haar uiterste nood, toen zij, uitgestrekt en voor Pampus liggend, was opgehaald uit de dood na haar wanhoopspoging, buigt iedere opmerking van mij, als deze ook maar in de verste verte zou kunnen duiden op een - zij het futiele - onthulling...

"Ik ben boos" verklaart men bij vele gelegenheden, ook in de media, alsof men als een vuurvliegje, opgeladen met sentimenten, niettemin machtige vleugels bezit die men uit zou kunnen slaan om de oneindige, ontzagwekkende kosmos te bedwingen; het heelal dat echter geen boodschap heeft aan een nietig...

In die tijd (ik was dertien jaar) lag ik eens ziek in mijn kamertje (een pijpenla met een Tomado-rekje tegen de wand waaraan ik dagelijks mijn huiswerk maakte). Uit het kleine radiootje op mijn nachtkastje weerklonk muziek: "Hey come'on babe, follow me, I'm the Pied Piper, can't you see, I'm...

We hadden tenslotte de ingang van het park bereikt dat gesitueerd is in een volkswijk met een desolate atmosfeer, waar de trieste huizen huiveringwekkend aandoen en we strompelden voort door de lange, met bomen omzoomde en overschaduwde laan. Het park omringt het oude schoolgebouw, eens toneel van...

De lege zondagmiddag strekte zich voor me uit als een onbegaanbaar pad, als een onherbergzame woestijn.... Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" bevindt zich op loopafstand van mijn woning en ik besloot aldaar mijn toevlucht te zoeken. Op een klein plakkaat, een soort schoolbordje bij de ingang,...

En zo herinner ik me tevens hoe af en toe in de grauwe straten van onze arbeiderswijk de voddenman verscheen met zijn wagen en hoe onze moeder dan de vodden afgaf en wij, kinderen nog, in ruil daarvoor een speelgoedje kregen. Zo werd zijn verschijning tot een feestelijke gebeurtenis en...

Ik bevond mij, stil en "meditatief" op een bankje aan het Rosmolenplein waar enkele heren met forse apparatuur het zo lieflijke en zo onschuldige "onkruid" dat "voortwoekerde" rond de boomstammen wensten te verdelgen.... Maar mijn geest vertoefde in gunstige en vredige sferen. De zomer...

De Bisschop Bekkerslaan strekt zich uit in de wijk Oud-Noord in Tilburg en doorkruist deze als een slagader. De onzalige levens van twee ongelukkige bewoners van die straat moesten eens onherroepelijk voeren tot hun desastreuze einde. Hoewel mevrouw het balkon nog had opgesierd met fleurige...

Men zegt: "Het is een rollercoaster" en men zegt: "Het is heftig" en "Het doet pijn". Zijn dit niet de kenmerken van het zogenaamde "Huilproza"? Kan men "zijn Moers taal" niet beter en meer genuanceerd gebruiken? De clichés ontkrachten mijns inziens de zeggingskracht. Zou men ook...

De kaalslag in de Dillenburglaan evenaart de verwoesting van mijn innerlijk. Breed en weelderig waaierden eens de takken van de bomen die haar flankeren uit en ze ontmoetten elkaar boven de straat maar de bomen zijn "gekandelaberd" zoals dat heet en nu siert een vreemdsoortig, grillig gewas de...

In die jaren van mijn vroegste jeugd bezocht ik de kleuterschool aan de Betuwestraat in de wijk "Jeruzalem" en moest daartoe met mijn vriendinnetje Gabie over de Koningshoeve en over de lage draaibrug over het Wilhelminakanaal. En zo wilde het geval dat we op een onheilspellende dag het...

"Kan hij praten?" vroeg men mij. "Nee", moest ik antwoorden. "Hij kan niet praten, hij stoot klanken uit". De gave van de bevrijdende taal, van zozeer allesoverheersende betekenis voor de mens, de heilzame gave van het formuleren, van de eventueel poëtisch of literair getinte uitingen; ze...

De grote hitte is verdwenen, overgedreven en meer gematigde temperaturen kondigen aan dat september op handen is; ondanks alles mijn meest geliefde maand.... Vroeger slepen wij de potloden als de school weer begon en dan legde de zuster de handwerkspullen klaar op de ouderwetse banken; de lappen...

In die tijd van mijn onschuld, die tijd van mijn kinderjaren, toen de volwassenheid mij nog niet overweldigd had, toen ik "Tacitus en Wolkers nog niet kende" zette mijn moeder mijn geliefde poppen in een kring in de fauteuil en ze kregen allemaal een kleurige strik om... En zo treden mij de...

De lange, lange jaren zijn voorbijgegaan, voorbijgegleden en wederwaardigheden, ziekten, ongelukken en rampspoed zijn over ons gekomen maar Hij was er altijd, geruisloos, stilzwijgend, op de achtergrond; in de inrichting; onze broer Matthias.... En nog gisteren greep hij mijn hand; nog gisteren...