Alle inzendingen van I.Broeckx

We waren nog kinderen en onze bebaarde, romantische leraar, zelf ook nog niet ouder dan vijfendertig jaar presenteerde ons de wereldgeschiedenis die toch bol staat van bloed en immense malaise en wapengekletter als een romantisch sprookje waarin we zozeer geloofden. Hij kalkte met zijn tekentalent het schoolbord vol met kleurige taferelen en ook hijzelf…

In onze stationshal, die overigens niet uitblinkt door de sfeer die men wellicht zou wensen, is sinds kort een piano opgesteld en een uitbundige en enthousiaste jongeman beroert de toetsen. Jongeren, mogelijk enthousiaste studenten verzamelen zich in de hal die nu hun trefpunt vormt. Men heeft nog geprobeerd van niets iets te maken, schoonheid en "…

"I close my eyes and I drift away into the magic night" Zo luiden de woorden van de song en zo lig ik wakker of slaap ik in, mijn lange voorbije leven overdenkend en gedachten aan tientallen gebeurtenissen en personen bezetten mijn geest.... De stilte van de nacht die ik liefheb omhult mij vaak als een mantel; anderzijds grijnst soms de lege…

De vriend die ik tenslotte nog vond nu de tijd van mijn leven begint te korten en uitgeput en op begint te raken, was eens, gekleed in zijn slordige en aftandse colbert, aangeschoven aan de tafel van onze redactie. Hij heeft het gezicht van een boxer; stoer en toch lief, met smalle ogen waarmee hij smekend en hulpbehoevend in die van mij pleegt te kijken…

....in die lang voorbije jaren van onze jeugd kwamen ook de cornflakes weleens op tafel en in die grote doos was dan gewoonlijk een verrassing verstopt. Zo herinner ik me een klein plastic speelgoedje in de vorm van een ouderwetse fiets, een vélocipède, dat ruimschoots tot onze kinderlijke verbeelding sprak... Veel speelgoed bezaten we overigens…

De Basiliek in Oudenbosch vormt een replica van de zestien maal meer omvangrijke, wereldberoemde Sint Pieter in Rome. Haar zilverkleurige koepel verheft zich boven de daken van het Brabantse dorp en is al vanuit de verte zichtbaar. Twee jaar geleden zag ik haar voor het eerst en op een nog zonnige oktoberdag zag ik haar weer. De gruwelijke taferelen…

Mijn trotse naam; de naam van mijn voorouders, geschreven met ckx; de naam mij bij mijn geboorte meegegeven; de naam die ondanks alles vaak voorkomt in het Antwerpse telefoonboek, wordt kennelijk vaak beschouwd als een curiositeit en is vaak aanleiding tot het cliché: "U behoort zeker tot de rijke tak". Mijn standaardantwoord, inhoudend dat mijn…

Een volle maan, ten dele beschenen door de zon vertoonde zich aan de hemel toen we onderweg waren naar het zwembad. "Stappegoor" zou ons opnieuw verwelkomen en het weldadige water zou onze lichamen strelen. De "duistere regionen" rond het bassin hielden als het ware een mysterie in en de koepel ver boven onze hoofden vertegenwoordigde een magische…

De arts draagt een welluidende, wellicht Russische naam en de blondheid is al bijna vervaagd en verdwenen uit haar haar. Ze plaatst het ingenieuze en wonderlijke instrument op mijn lichaam en tuurt ingespannen naar de kwetsbare en "nutteloze" organen die nooit een kind gedragen hebben en onvermoed en ongezien de buikholte bezetten. Op het computerscherm…

De door mij zozeer vereerde schrijver Edgar Allan Poe, een "boegbeeld" uit mijn lang voorbije jeugd en een van mijn favoriete auteurs, sprak in zijn fabuleuze en magische verhaal "De val van het Huis van Usher" altijd zeer tot mijn verbeelding. Maar mijn kinderlijke, huiveringwekkende verbeeldingskracht is in de lange jaren van mijn volwassenheid…

Op de grasgroene "uitlaatstrook" vóór mijn woning zie ik ze voorbijkomen met hun trotse bazen en bazinnetjes: de trouwe honden, zelfs symbolen van de zozeer wenselijke menselijke trouw, met de flamboyante, elegante en vrolijk wapperende staarten. En ook zag ik aan de overkant van de snelweg die mijn huis flankeert, bij de stoplichten, twee sneeuwwitte…

In oktober schemert en schittert het gouden licht van een nieuwe herfst door het gebladerte. Ik ben vandaag op weg gegaan naar de Noord Besterdstraat, vlak bij het gelijknamige Besterdplein gesitueerd, waar ik in het atelier van Inge hartelijk ontvangen werd. Het atelier, gevuld met de vele parafernalia die voor de kunstbeoefening benodigd zijn, ligt…

Een Regiotaxi spoedt zich voort door de Tilburgse straten. Mijn medepassagier is een echte Tilburger. Met het als een diamant zo scherp geslepen verstand c.q. het boerenverstand c.q. het meedogenloze en alomtegenwoordige eigenbelang en het kritische vermogen van de gemiddelde Nederlander becommentarieert hij de politieke verwikkelingen van de laatste…

Mijn wonderlijke en ingenieuze machine, mijn laptop, die zozeer zijn kunstmatige intelligentie demonstreert, viel uit en toonde slechts een inktzwart scherm. Mijn beste en hoogbegaafde vriendin Dionne heeft altijd wel een "technisch EHBO-setje" bij de hand waarmee ze mij ter zijde staat. Ze is als een ingenieur, als een vakkundig arts die naar haar…

Mijn oom A., die nog gespeeld heeft met ons, kinderen, in de zonnige tuin van ons arbeidershuisje werd, vijftig jaar geleden, overrompeld door de onbarmhartige dood. Zijn graf ligt in Engelen, in het dorp waar zijn nu negentigjarige weduwe het nog iedere week bezoekt....Zij is mijn trouwe en lieve tante, de laatst-overgeblevene van mijn tantes en ze…

Wie houdt van Winkelcentrum Wagnerplein moet wel zand of een andere substantie in de ogen hebben. Het ligt in Tilburg Noord uitgestrekt tussen de grauwe, kale bebouwing; een consumptieparadijs zonder weerga, overladen met goederen en artikelen; teveel om op te noemen...... Eens zegevierde hier mijn verliefdheid; als ik aan Hem dacht en in de bloemenzaak…

Ik kwam haar tegen vlak bij het oude kerkhof, zwaar vergrijsd en voortstrompelend achter een rollator en ik herkende onmiddellijk in haar de "vriendin" van tweeëntwintig lange jaren, met wie ik in vroeger tijden de zwemafspraken had gehad; de "vriendin" die welkom was geweest in mijn ouderlijk huis; met wie ik aan het sterfbed van onze betreurde…

Helaas had ik mijn sleutel aan de binnenkant van de deur laten zitten, zodat ik me buitengesloten had. Ik belde aan bij de buurman op de bovenste verdieping en klopte ten overvloede nog eens met mijn knokkels op de glazen deur van zijn woning. Tenslotte deed meneer open maar hij was helaas slecht gehumeurd. "Ik voel me niet lekker" verklaarde hij "en…

Toen de nacht weer over de wereld was gevallen en deze als een deken bedekte, had ik mijn balkondeur open laten staan en een onverwachte gast kwam mij bezoeken... Een teder, fragiel diertje, een langpootmug, streek neer op de groen geverfde wand van mijn woonkamer.... Het dier strekte de nietige pootjes als voelhoorns voorzichtig uit.... Ik verjoeg…

Het massieve, oprijzende geboomte verheft zich aan mijn venster en vaak heb ik mijn blikken erop gevestigd; in wanhoop, in vertwijfeling, in blijdschap en euforie. Als een nieuwe morgen aanbreekt die gaandeweg verlichting brengt, is de blauwe tint van de hemel zichtbaar achter de grillige openingen in het bladerdek. Zo is het in de Nassaustraat…

Het valt niet te ontkennen dat de ontvangst die mijn "respondenten" in de achterstandswijk mij bereidden, doorgaans hartelijk was. Men was mij dankbaar voor mijn inspanningen, voor mijn verwoording van het verhaal en voor de plaats die ik hen toekende in de Wijkkrant. De hoofdredactrice bekende eerlijk deze gaven zelf niet te bezitten en ze trakteerde…

De watervlakte strekt zich uit als was zij een zee of een meer. Het betreft slechts ons lokale, plaatselijke zwembad "Stappegoor". Ik geef me over aan de stroom en laat mijn oude lichaam dobberen, deinen en drijven. Het goedgunstige, heilzame water draagt mij en ik sla mijn armen en benen uit in een schoolslag. Een koepel, omringd door kleurig neonlicht…

Vanaf mijn hooggelegen zitplaats op het balkon van ons grote nieuwe restaurant genaamd "Doloris", het grootste rooftoprestaurant van de Benelux, heb ik uitzicht op een dramatisch aandoende asgrauwe wolkenpartij waarbij de zon juist even aan de rand daarvan verschijnt en op mijn geboortestad waarin mijn leven zich voltrokken heeft; op de grote hijskranen…

....en zo kwam mij ter ore in de Regiotaxi, op weg naar een "vriendin" met wie mijn "vriendschap" dubieus van aard, gehalte en kwaliteit is, dat sommigen tijdens de inmiddels, als ik het zo moet noemen "befaamde" dan wel "beruchte" Coronatijd zelfs soelaas zochten tegen de door velen welhaast als een dodelijke ziekte gevreesde eenzaamheid in de Regiotaxi…

Het was een kaal, klinisch en leeg lokaal waarin ik was gearriveerd in de vroege morgen maar wel moet gezegd worden dat fraaie, bordeauxrode designlampen neerhingen vanaf het plafond boven een langwerpige, massieve houten tafel. De taxi had mij hier gebracht en de chauffeur had mij nog sterkte gewenst bij mijn tandartsbezoek. Later, op de eerste verdieping…

Als kinderen mochten we knutselen in het lokaal dat juist aan het eind van de gang lag in ons lage, houten schoolgebouw. Het knutselen was wat ik het allerliefste deed; het werken met het kleurige, glanzende sitspapier; het beschilderen van een bloempot met de afbeelding van een zwaan; het beplakken van een - weliswaar zeer "Rooms-Katholiek" - kruisje…

Hij was klein van postuur. De grote koffer op wielen die hij vervoerde, was manshoog en leek me van een gewicht dat minstens zijn lichaamsgewicht vertegenwoordigde. Bruine, vriendelijke ogen boven de mondkap. "Is this bus going to the central station?" vroeg hij. Ik moest zijn veronderstelling bevestigen. "Are you from abroad, from the USA perhaps…

Een lichte verkleuring vertoont zich nu aan het geboomte aan mijn venster. De Natuur, de arme Natuur die niettemin in het huidige tijdsgewricht haar treurige klaaglied zingt, volgt nog haar ritme, haar trouwe cadans van eeuwen her en een nieuw seizoen treedt in. Een zwak briesje beroert het gebladerte en zet het in beweging en een lichte, bleke hemel…

Aan onze Rueckertbaan, die zich uitstrekt langs de tuinen en grasvlakten die zijn gesitueerd rond de massieve, witte, stenen gestalte van ons grote Twee Steden Ziekenhuis, bevinden zich momenteel als een soort verkapte kunstwerken in een onwerkelijke tentoonstelling of als een soort mergpijpen in de etalage van een merkwaardige bakker de grijswitte…

Opnieuw trof ik bij het station, zittend op een bankje, de wonderlijke, in de kleuren zwart, wit en grijs uitgevoerde vogels; de duiven die parmantig voor mijn voeten trippelden en die ijverig de cashewnoten oppeuzelden die ik voor hen uitstrooide. Een voorbijganger merkte daarop op: "Ze komen niets tekort", waarop mijn antwoord volgde: "Als ze…